Γι’ αυτό όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω Γιβραλταριανός!
Ο Κώστας Βαϊμάκης αποκαλύπτει γιατί το Γιβραλτάρ είναι μες την καρδιά του!
Αν ανοίξεις το λεξικό στη λέξη «τίμιος», κανονικά πρέπει να σου βγάλει μια φωτογραφία παίκτη του Γιβραλτάρ. Απλά, λιτά, ξεκάθαρα: οι τύποι είναι πιο τίμιοι κι από το Τίμιο Ξύλο. Στην κλίμακα τιμιότητας «Τάσος Πάντος», οι παίκτες του Γιβραλτάρ τερματίζουν το τιμιόμετρο τόσο πολύ, που θα έκαναν ακόμα και τον Τάσο να δακρύσει από υπερηφάνεια.
Μας έλαχαν αυτοί για τον τελευταίο αγώνα του ομίλου, ώστε να σφραγίσουμε την πρόκριση στα play-offs. Αφού κοιμήθηκε ο Θεός, συνωμότησε το σύμπαν, ευθυγραμμίστηκαν τα άστρα και γέννησαν ακόμα και τα κοκόρια μας, βρεθήκαμε ξαφνικά να κρατάμε την πρόκριση στα δικά μας πόδια - είχαν φροντίσει οι Βόσνιοι να αυτοκτονήσουν με το αδιάφορο Βέλγιο και οι Σλοβάκοι να γίνουν αυτοί οι χειρότεροι δεύτεροι των ομίλων και να μείνουν εκτός του πάρτυ των play-offs.
Αφού λοιπόν συνέβησαν όλα αυτά τα πράγματα και εμείς πήραμε 12άρι από τους Κύπριους αδελφούς, είχαμε μόνο ένα τελευταίο εμπόδιο να ξεπεράσουμε: το Γιβραλτάρ. Τη χειρότερη ομάδα του ομίλου. Τη χειρότερη ομάδα όλων των ομίλων. Αυτούς που όποτε βάζουν κανένα γκολ (όχι και πολύ συχνά είναι η αλήθεια) ανοίγουν σαμπάνιες κι ανακηρύσσουν τη μέρα σε Εθνική Αργία. Αυτούς που παράλληλα είναι η ομάδα που αγαπώ όσο ελάχιστες.
Διαβάστε περισσότερα στο Ratpack.gr