Δημήτρης Μητροπάνος 2/4/1948-17/4/2012: ΑΝΤΡΑΣ
Ο Νίκος Συρίγος γράφει για Εκείνον που γεννήθηκε γίγαντας.
Στις 2 Απριλίου του 1948, στην Αγία Μονή Τρικάλων είδε το φως του ήλιου ένα βρέφος που δεν ήταν το θείο αλλά είχε ένα θείο χάρισμα. Μια φωνή από μέταλλο. Αυτή με την οποία έμαθε τους Έλληνες να τραγουδούν όχι με τη φωνή αλλά με την ψυχή τους. Ο Δημήτρης Μητροπάνος, που σαν σήμερα (17/4) πριν από έξι χρόνια έκλεισε τους λογαριασμούς του με όλους εμάς εδώ κάτω και πήρε τον δρόμο για την απάνω γειτονιά, πριν καλά -καλά καταλάβει πως υπάρχει, έζησε το άδικο. Μέσα από την κούνια του, που λέει και ο ποιητής. Κι ας μην είναι το «Παραπονεμένα λόγια» τραγούδι του Μητροπάνου.
Τον καιρό που ο Μητροπάνος ήταν παιδί, η Ελλάδα τέτοια παιδιά, αριστερών, ανταρτών, τα έβαζε από το πρώτο κλάμα στο περιθώριο. Δεν ήταν παράσημο να είσαι γιος αντάρτη. Ήταν στίγμα. Πόσο μάλλον να αναγράφεσαι στις λίστες «ορφανός». Κι ας μην ήταν. Έτσι νόμιζε. Μέχρι τα 16 του. Τότε που ένα γράμμα έφτασε στο σπίτι της φαμίλιας. Αποστολέας ο πατέρας του. Ο μέχρι τότε «πεθαμένος». Αυτός που συνέχισε το αντάρτικο και μετά το τέλος του εμφυλίου. Στη Ρουμανία. Όπου γης και πατρίς. Από εκείνο το γράμμα και μετά, ο Μητροπάνος δεν είχε πια να παλέψει για το «ορφανός». Μόνο για το «αριστερός».
Διαβάστε περισσότερα στο Ratpack.gr