Oι… λόγοι του «βασιλιά» (vd)
Με την κατάκτηση και του φετινού Ρολάν Γκαρός, του 6ου τα τελευταία 7 χρόνια, ο Ραφαέλ Ναδάλ έπεισε, ακόμη και τους «εχθρούς» του, ότι είναι ο μεγαλύτερος τενίστας όλων των εποχών στα χωμάτινα γήπεδα. Ο «βασιλιάς Ράφα».
Τι είναι όμως αυτό που τον κάνει σχεδόν ανίκητο στα χωμάτινα κορτ; Χμ… Αν επρόκειτο για ένα πράγμα, θα μπορούσε ενδεχομένως να αντιμετωπιστεί. Αλλά δυστυχώς για τους αντιπάλους του, τα «όπλα» του Ισπανού είναι πολύ περισσότερα…
Το πρώτο, τού το δώρισε ο Θεός, κάνοντάς τον αριστερόχειρα. Μεγάλο πλεονέκτημα αυτό σε ένα σπορ, όπου το 90% των παικτών παίζουν με το δεξί χέρι.
Τούτο πολύ απλά σημαίνει πως ο Ισπανός στους αγώνες του μπορεί να αντιπαραθέτει απευθείας το δυνατό του σημείο, που είναι το φόρχαντ, απέναντι στο αδύνατο σημείο των περισσότερων παικτών, που είναι το μπάκχαντ.
Όλοι γνωρίζουν πως, ο μεγαλύτερος ανταγωνιστής του, ο αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος των κορτ, την δεκαετία του 2000, ο Ελβετός Ρότζερ Φέντερερ δεν διαθέτει και το πιο αποτελεσματικό μπάκχαντ στον κόσμο.
Το δεύτερο «όπλο» του δεν είναι άλλο από το απίθανο σπιν, που βάζει σε κάθε χτύπημα της μπάλας με το φόρχαντ του, γεγονός που βγάζει τους αντιπάλους τους εντελώς έξω από το παιχνίδι τους- συχνά δε και από το γήπεδο.
Η μπάλα αναπηδά τόσο ψηλά, τόσο μακριά και κυρίως τόσο απρόβλεπτα μετά από ένα φόρχαντ χτύπημα του Ναδάλ, που ο παίκτης στην άλλη πλευρά του φιλέ αναγκάζεται να οπισθοχωρήσει για να μπορέσει να την επιστρέψει.
Το τρίτο «όπλο» του είναι τα τρομερά του πόδια, που του επιτρέπουν να καλύπτει με μεγάλη ταχύτητα κάθε σπιθαμή του κορτ προλαβαίνοντας μπάλες που σε πολλούς φαίνονται απλησίαστες και κερδίζοντας πόντους, που φαίνονται χαμένοι.
Το τέταρτο όπλο του έχει να κάνει με την αντίληψη του παιχνιδιού στο χωμάτινο γήπεδο. Αυτό του δίνει τη δυνατότητα να χτίζει τους πόντους του στο παιχνίδι, με την υπομονή, που έχει μια αράχνη όταν πλέκει τον ιστό της.
Ο Ναδάλ ποτέ δεν επιτίθεται από τον πρώτο πόντο. Μπορεί να παραμονεύει για αρκετή ώρα μέχρι να βρει την κατάλληλη στιγμή για να χτυπήσει, είτε υποχρεώνοντας τον αντίπαλο σε λάθος από κούραση, είτε εκτελώντας τον ο ίδιος με τις φαρμακερές μπαλιές του κοντά στην μπέιζ-λάιν.
Πέμπτο «όπλο» αποτελεί η δύναμή του. Το γεμάτο μούσκουλα σώμα του τού επιτρέπει να περνά μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου από την άμυνα στην επίθεση. Γι αυτό όλοι οι αντίπαλοι του είναι αναγκασμένοι να δουλεύουν διπλά για να του πάρουν πόντο.
Και τι να πει κανείς για την αντοχή του, η οποία είναι απαράμιλλη. Στους αγώνες που διεξάγονται στο χώμα, τα ράλυ είναι σαφώς περισσότερα, άρα και η κόπωση μεγαλύτερη. Όμως ο χρόνος ξεκούρασης ανάμεσα στα γκέιμ, παραμένει ίδιος (ένα λεπτό).
Ο Ναδάλ δεν είναι ότι καταπονείται λιγότερο από τους αντιπάλους του. Εκείνου όμως ο VO2max (ο δείκτης, που αντανακλά την ικανότητα του αναπνευστικού και του καρδιαγγειακού συστήματος να μεταφέρει οξυγόνο στους μύες) πλησιάζει το 85.
Αν αναλογιστείτε ότι των υπόλοιπων τενιστών φτάνει στο 65 καταλαβαίνετε γιατί ο Ισπανός είναι τέτοιος υπεραθλητής. Αξίζει να σημειωθεί ότι αντίστοιχο με τον Ναδάλ επίπεδο VO2max έχει ο διάσημος Αμερικανός ποδηλάτης Λανς Άρμστρονγκ.