Ο μέγας Φίλιππος κι ο… Γιωργάκης
Δεν είναι κακό να κουβαλάς ένα βαρύ όνομα. Γίνεται κακό όταν δεν μπορείς να το σηκώσεις.
Όταν δεν αντέχεις να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων. Όταν αντί να αποτελείς συνεχιστή του ονόματος που σου άφησε ο πατέρας σου, εξελίσσεσαι σε εκείνον που αποδομεί με τον χειρότερο μάλιστα τρόπο αυτή την μεγάλη κληρονομιά.
Και δυστυχώς για τον Γιώργο Συρίγο, ο τρόπος που αντιλαμβάνεται τη δημοσιογραφία και την ασκεί θα έκαναν τον τεράστιο, Φίλιππο, ακόμη και να ντρέπεται. Όταν δεν τηρείς τη λογική των ίσων αποστάσεων και κυρίως όταν αντιμετωπίζεις τον Παναθηναϊκό και προσωπικά τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο ως… εχθρό, όταν η κάθε λέξη σου, προφορική ή γράπτη, μοιάζει με εκτέλεση συμβολαίου «επικοινωνιακού θανάτου» και όταν όλα αυτά τα πράττεις ως… συνέχεια του Φίλιππου Συρίγου, τότε δεν μιλάμε πια για δημοσιογραφική αλητεία αλλά για την απόλυτη ασέβεια απέναντι στον άνθρωπο που σου παρέδωσε την υστεροφημία του, φεύγοντας από αυτή τη ζωή.
Έναν άνθρωπο που είχε κατακτήσει το δικαίωμα να κρίνει τους πάντες λόγω της πορείας του στον αθλητικό και όχι μόνο χώρο και λίγο έλλειψε να πληρώσει με τη ζωή του τις αρχές και την ηθική του. Αυτή που δυστυχώς δεν ακολουθεί ο… διάδοχος του, παρά το γεγονός ότι λόγω της σπουδαίας προσωπικότητας του πατέρα του, παραμένει στη δουλειά που ο ίδιος τον τοποθέτησε. Και σε πολλές άλλες ακόμη τις οποίες, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν κατάφερε να κρατήσει λόγω αυτής ακριβώς της τακτικής του. Ενδεχομένως και της ανεπάρκειας του σε όλα τα επίπεδα.