Στο «ζω σαν δούλος αλλά φοβάμαι το χειρότερο» σταματώ στο «ζω σαν δούλος»
Ο Νίκος Συρίγος γράφει για το δημοψήφισμα που βάζει τέλος στο φόβο.
Μέχρι τον περασμένο Γενάρη, κοντά πέντε χρόνια στην χρεοκοπημένη και χιλιοταπεινωμένη χώρα που λέγεται Ελλάδα, οι φιλομνημονιακές κυβερνήσεις είχαν στηρίξει την πολιτική τους στον φόβο του Έλληνα για το χειρότερο. Α, και στην άρχουσα τάξη των νοικοκυραίων. Προφανώς όποιος πίστευε ότι αυτό το πλάνο ήταν λάθος και υποχρέωνε τα αγέννητα παιδιά των παιδιών μας να πληρώνουν τόκους λες και είχαν αγοράσει κάνα Καγιέν ή ζούσαν μεταξύ Γκστάαντ και Μυκόνου, ήταν σκατονοικοκύρηδες ή τίποτα λαμόγια. Το ότι ακόμη και στελέχη του ΔΝΤ βγήκαν και είπαν ότι όλος ο σχεδιασμός ήταν λάθος και τα κουκιά δεν έβγαιναν, δεν αρκούσε στους εντός των συνόρων σωτήρες ώστε να αλλάξουν τακτική. Αυτό που δεν έβλεπαν ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος, το είδε προφανώς ο κόσμος που έβγαλε τον Τσίπρα ελπίζοντας ότι θα αλλάξει το πλάνο. Και η αλήθεια είναι ότι ο πρωθυπουργός, προσπάθησε. Αλλά βρήκε τοίχο. Λογικό. Κανείς ισχυρός δεν θέλει για συνομιλητή έναν τύπο που λέει και όχι.
Ποσώ μάλλον δε έναν πρωθυπουργό που έχει αποφασίσει να είναι συνεπής σε αυτά που του ανέθεσε ο κόσμος να κάνει και όχι στα μεγάλα συμφέροντα. Λοιπόν, για να μην βαρύνουμε περισσότερο τα πράγματα και να μοιάζουμε… πολιτικοί συντάκτες από αυτούς που έχει αρχίσει να σιχαίνεται ο κόσμος: Ως Έλληνας πολίτης και ως πατέρας δύο κοριτσιών, αρνούμενος να αποδεχτώ ότι από τα 40 μου θα ζω για να επιβιώνω. στο ερώτημα «ζω σαν δούλος αλλά φοβάμαι το χειρότερο» σταματάω στο «ζω σαν δούλος». Το δημοψήφισμα οφείλει να είναι τέτοιο ώστε να στείλει ξεκάθαρο μήνυμα στους Ευρωπαίους να φερθούν επιτέλους σύμφωνα με τις αξίες που πρεσβεύει ο βαθιά ανθρώπινος πολιτισμός και όχι σαν γύπες που περιμένουν να πεθάνουμε για να φάνε ότι έχει απομείνει. Εκτός κι αν κάποιος πιστεύει ότι ο τρόπος που βοηθούν τον συνάνθρωπο τους (βγάζω τα περί ενωμένης Ευρώπης κλπ.) είναι αυτός που πρέπει. Προσέξτε, δεν λέω ότι δεν πρέπει να αλλάξουμε κι εμείς σαν Κράτος, ότι δεν πρέπει να μειωθεί το Δημόσιο, ότι πρέπει να ζουν οι τεμπέληδες εις βάρος των προκομμένων. Αλλά από αυτό το σημείο μέχρι να μας πίνουν το αίμα με το καλαμάκι, η διαφορά είναι τεράστια. Κι εδώ έχουμε να κάνουμε με τοκογλύφους που έδωσαν ένα και θέλουν να πάρουν δέκα. Αυτό δεν είναι αλληλεγγύη. Είναι αλητεία.
Και κάτι για το τέλος: Το να παρουσιάζονται ως επίδοξοι Μεσσίες, τα κόμματα που έφεραν τη χώρα μέχρι εδώ, είναι τουλάχιστον ντροπιαστικό για όλους εμάς, που αντί να τους φτύνουμε όπου τους βρούμε, τους ανεχόμαστε ακόμη.