Η Ελλάδα του Μάρκου, του Ξυλούρη, του Ξηροκώστα…
Η 8η Φλεβάρη είναι ζόρικη μέρα για την Ελλάδα. Για πολλούς λόγους. Τουλάχιστον τρεις φορές στην πορεία των χρόνων, η Ελλάδα μέτρησε απώλειες στις 8 του Φλεβάρη.
Το 1972 «έφυγε» ο Μάρκος Βαμβακάρης, ίσως ο πιο αυθεντικός μάγκας του ελληνικού πενταγράμμου. Οκτώ χρόνια αργότερα, την ίδια μέρα, πέταξε για την γειτονιά των αγγέλων, ο Αρχάγγελος της Κρήτης, ο Νίκος Ξυλούρης. Ένας παλίκαρος μέχρι ’κει πάνω που πήρε στις πλάτες του την Ελλάδα σε δύσκολες εποχές, τραγουδώντας και κυρίως εμπνέοντας τους Έλληνες.
Και το 1981 ήρθε η μεγαλύτερη τραγωδία που έχει υπάρξει ποτέ σε ελληνικά γήπεδα. Η Θύρα 7. Τότε που 20 φίλαθλοι του Ολυμπιακού κι ένας της ΑΕΚ, έχασαν τη ζωή τους στα σκαλιά του «Καραϊσκάκης». Μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου η χαρά έγινε λύπη. Ο ενθουσιασμός έγινε θάνατος… Τότε ήμουν δεν ήμουν 5 χρονών. Αλλά θυμάμαι. Θυμάμαι την τηλεόραση, την ασπρόμαυρη που σταμάτησε το πρόγραμμα κι έπαιζε πένθιμη μουσική. Σοκ… Το ίδιο σοκ που νιώθεις ακόμη και τώρα όταν ακούς πως 21 άνθρωποι ποδοπατήθηκαν… 36 χρόνια μετά, ένας άλλος Έλληνας αποδεικνύει ότι είναι μεγάλος.
Στην ψυχή του. Ο Νίκος Ξηροκώστας. Ο ΑΕΚτζής. Πιο «άρρωστος» από πολλούς που δηλώνουν ΑΕΚ, Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΠΑΟΚ… Ένας τύπος που πλήρωσε την αγάπη για την ομάδα του, όχι με τη ζωή του (ευτυχώς) αλλά με το να είναι καθισμένος σε ένα καρότσι. Αυτός λοιπόν, ο Νικόλας, όχι μόνο σεβάστηκε τη μνήμη αυτών που «έφυγαν» τότε αλλά με ένα προσωπικό μήνυμα στο Facebook τους απέτισε φόρο τιμής, αποδεικνύοντας ότι αυτοί οι «κακοί» οι οπαδοί που φταίνε για όλα, κάποιες φορές είναι πολύ πιο… υγιώς σκεπτόμενοι από όλους αυτούς που δήθεν πολεμάνε τη βία. Μπράβο σου ρε μάγκα…