Ο Πρίντεζης αγαπάει περισσότερο τον Ολυμπιακό, απ’ όσο ο Ολυμπιακός τον Πρίντεζη…
Στον Γιώργο Πρίντεζη έχω τεράστια αδυναμία. ΤΕΡΑΣΤΙΑ. Κι όχι επειδή είμαστε από τον ίδιο τόπο. Την Σύρα. Τον θεωρώ ΑΝΔΡΑ. Από αυτούς που σπανίζουν τις μέρες μας. Αυτό που έκανε με τον Ολυμπιακό (του) για μια ακόμη φορά είναι απόδειξη για του λόγου το αληθές. Ο Πρίντεζης έχει καψούρα με τον Ολυμπιακό. Και ένας άντρας για την καψούρα του μπορεί να κάνει πολλά. Λάθος. Τα πάντα.
Κάπως έτσι δικαιολογείται η απόφαση του να αφήσει στην άκρη την πρόταση από τη Φενέρ και την Μπαρτσελόνα, που του έδιναν πολύ περισσότερα χρήματα, για να μείνει στον Ολυμπιακό. Όπως και τα δάκρυα του για το γεγονός ότι θα κλείσει την καριέρα του στην ομάδα που αγαπάει… Για τον Γιώργο, όπως και για τον κάθε οπαδό-αθλητή, το να αγωνίζεσαι, να παίρνεις τίτλους και εν τέλει να ολοκληρώνεις την καριέρα σου με τη φανέλα της αγαπημένης σου ομάδας δεν είναι απλά όμορφο αλλά όνειρο…
Στην πορεία ωστόσο όλων αυτών των ετών προκύπτει και κάτι άλλο... Ότι ο Γιώργος αγάπησε/αγαπάει περισσότερο τον Ολυμπιακό απ’ όσο ο Ολυμπιακός τον Πρίντεζη… Όχι η ομάδα, ο σύλλογος, ο κόσμος… Η διοίκηση του.
Αυτή που το 2006 τον έστειλε να κάνει το «αγροτικό» του στη Λάρισα και εν συνεχεία το 2009, ουσιαστικά, τον υποχρέωσε να φύγει για τη Μάλαγα τουλάχιστον πικραμένος… Η γραπτή δήλωση του στην οποία μεταξύ άλλων τόνιζε: «Η Μάλαγα με πλησίασε απευθυνόμενη στον Γιώργο Πρίντεζη που βλέπει εντός γηπέδου και όχι σαν τον μικρό παιδί που προέρχεται από τα εφηβικά της ομάδας και επειδή την υποστηρίζει από μικρός, θεωρούνε δεδομένο πως θα μείνει για μια ζωή», φανέρωνε όχι απλά το παράπονο του για την πρόταση που του είχε κάνει η διοίκηση του Ολυμπιακού αλλά πολλά περισσότερα…
Ο Θεός όμως είναι κάποιες φορές εδώ για να διορθώνει τα λάθη των ανθρώπων. Και στην περίπτωση του Γιώργου όχι απλά τα διόρθωσε αλλά έδωσε το δικαίωμα στον «Πρι» να… σημαδέψει –μετά την επιστροφή του το 2011 στο λιμάνι- την επιστροφή του Ολυμπιακού στην κορυφή της Ευρώπης με το «πεταχτάρι» στην Κωνσταντινούπολη το 2012... Μια φάση που ο «άρρωστος» με τον Ολυμπιακό, Πρίντεζης, είναι δεδομένο ότι θα την είχε δει στον ύπνο του κάμποσες φορές από τότε που κατάλαβε ότι υπάρχει… Ο υπαρχηγός, όπως, λένε του Ολυμπιακού…
Αυτός που πέρυσι έχασε τον πατέρα του το πρωί της 19ης Μαΐου και το ίδιο βράδυ όχι μόνο δεν λύγισε αλλά μπήκε στο γήπεδο στον πρώτο τελικό κόντρα στον Παναθηναϊκό. Για να μην αφήσει τους συμπαίκτες του μόνους στη μάχη… Είπαμε. Μεγάλο πράγμα η καψούρα, ο έρωτας, η αγάπη… Το γεγονός ότι στην απονομή του πρωταθλήματος, τόσο οι Αγγελόπουλοι, όσο και ο Σπανούλης, δεν σκέφτηκαν να τον καλέσουν να το σηκώσει πρώτος ή έστω μαζί τους, θα μπορούσε να είναι μία ακόμη απόδειξη ότι ο Γιώργος αγάπησε/αγαπάει περισσότερο τον Ολυμπιακό απ’ όσο ο Ολυμπιακός τον Πρίντεζη…
Και μην πει κανείς ότι ο Σπανούλης δικαιούταν να το σηκώσει μόνος του γιατί έβαλε τα δυο τρίποντα, γιατί το να χάνεις τον πατέρα σου το πρωί και να μπαίνεις στο γήπεδο το βράδυ, sorry, αλλά είναι πολύ πιο ζόρικο από το να βάλεις τρίποντο ξαπλωμένος από το κέντρο του γηπέδου, με το ένα χέρι δεμένο και τα μάτια κλειστά… Ή μήπως όχι;
Σε κάθε περίπτωση, ο Γιώργος είναι- τουλάχιστον στα δικά μου μάτια- ΜΑΓΚΑΣ. Πολύ μεγάλος.