Η μεγαλύτερη ΧΑΜΕΝΗ ευκαιρία στην Ιστορία του αθλητισμού και μια… αντρική υπόθεση!
Το βράδυ της 4ης Ιουλίου του 2004 συντελέστηκε το μεγαλύτερο αθλητικό ΘΑΥΜΑ στην Ιστορία της Ελλάδας και της Ευρώπης. Ίσως και του κόσμου. Δεν ξέρω αν οι παλιότεροι θυμούνται κάποιο μεγαλύτερο. Κάποιοι ίσως να πουν την Δανία το 1992 αλλά θαρρώ πως οι Δανοί είχαν, έχουν και θα έχουν σαφώς καλύτερο ποδόσφαιρο από το δικό μας. Οπότε η κατάκτηση του πρωταθλήματος Ευρώπης από την Εθνική Ποδοσφαίρου του 2004 είναι η μεγαλύτερη έκπληξη στα χρονικά.
Τόσο μεγάλη που, 13 χρόνια μετά, δυσκολεύεσαι να το πιστέψεις… Ο Ζαγοράκης και η παρέα του πέτυχαν το φαινομενικά ακατόρθωτο. Όσο κι αν το «ακατόρθωτο» δεν μπορείς να το πεις εύκολα για τους Έλληνες… Κι αυτή είναι η φωτεινή πλευρά του φεγγαριού. Υπάρχει όμως και η σκοτεινή. Όπως σε κάθε τι ελληνικό. Γιατί έτσι είναι η Ελλάδα. Η χώρα των αντιθέσεων. Αυτοί που μπορούν να πετύχουν το θαύμα, «μπορούν» επίσης να μην καταφέρουν να χωρίσουν δυο γαϊδάρων άχυρα. Κι ότι κατάφεραν ο Ρεχάγκελ και οι παίκτες του, το πέταξαν στα σκουπίδια τα «κεφάλια» του ελληνικού ποδοσφαίρου! Το επίτευγμα, το θαύμα του 2004 ήταν μακράν της δεύτερης η μεγαλύτερη χαμένη ευκαιρία στην Ιστορία του ελληνικού αθλητισμού… Στην εκ διαμέτρου αντίθετη εκδοχή της ιστορίας του «Μίδα», οι άνθρωποι του ποδοσφαίρου έπιαναν χρυσάφι και το μετέτρεπαν σε κάρβουνο. Σε όλα τα επίπεδα.
Το ελληνικό ποδόσφαιρο είχε την ευκαιρία όχι απλά να αναβαθμιστεί αλλά να εκτοξευτεί… Τι «πέτυχε»; Το ακριβώς αντίθετο. 13 χρόνια μετά είναι βυθισμένο μέχρι το λαιμό στην ανυποληψία και τη διαφθορά… Οι διάφοροι «παρακμιακοί» που διαφεντεύουν τις τύχες της μπαλίτσας, είχαν στα χέρια τους κάποιους ποδοσφαιριστές που μετά την 4η Ιουλίου αντιμετωπίζονταν ως… ΘΕΟΙ και αντί να τους αξιοποιήσουν με κάθε τρόπο, προσπάθησαν να τους τραβήξουν στο βούρκο. Όταν ο ίδιος ο Σοφοκλής Πιλάβιος, ως πρόεδρος της ΕΠΟ παρακαλώ, σε συνέντευξη του, είχε παραδεχτεί ότι «σε αντίθεση με το μπάσκετ, εμείς δεν αξιοποιήσαμε στο παραμικρό την επιτυχία της Εθνικής» φαντάζομαι ότι δεν χρειάζεται να το επιβεβαιώσει ουδείς άλλος… Πόσο μάλλον δε από τη στιγμή που στα 13 χρόνια που ακολούθησαν από εκείνο το βράδυ, αντί να συζητάμε για επιτυχίες, έχουμε να λέμε για κασέτες, cd, ψηλούς, κοντούς και άλλους… ήρωες της απόλυτης παρακμής. Περαστικά μας…
Υγ. Για τον Γιάννη Μπουρούση και το διαζύγιο του με τον Παναθηναϊκό, δεν χρειάζεται να γράψεις πολλά. Η όλη ιστορία άλλωστε ήταν μια αυστηρά ΑΝΤΡΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ ανάμεσα στον Γιάννη και τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο. Το αποτέλεσμα δικαίωσε και τον έναν και τον άλλον για την απόφαση τους να έρθει ο Γιάννης στον Παναθηναϊκό το περασμένο καλοκαίρι. Κι όπως αντρικά συμφώνησαν στο «έλα» έτσι αντρικά συμφώνησαν και να μην συνεχίσουν. Θα πω μόνο τούτο: Αυτό που πέτυχε ο «Μπουρού» στον Παναθηναϊκό θέλει έναν τόνο @ρχίδι@. Έτσι το νιώθω, έτσι το γράφω… Καλή συνέχεια ψηλέ…