Ευγένιος Γκέραρντ: Η βραδιά που ξανανιώσαμε άνθρωποι
Ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στον Ευγένιο Γκέραρντ που έβγαλε από μέσα μας ένα σωρό ωραία πράγματα που νομίζαμε ότι είχαν χαθεί.
Ελάχιστα πράγματα μπορούν σήμερα να μας ενώσουν, να μας κάνουν να είμαστε «όλοι μαζί» χωρίς εξαιρέσεις, χωρίς αστερίσκους, χωρίς «ναι μεν, αλλά» - ειδικά όταν μιλάμε για τον αθλητισμό, ένα βαριά άρρωστο κομμάτι μιας βαρύτερα άρρωστης κοινωνίας: ούτε καν η Εθνική ποδοσφαίρου ή μπάσκετ δεν μας ενώνει, ούτε καν ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ή όποιος άλλος κάνει πράγματα ή πραγματάκια εκτός Ελλάδας. Μέσα όμως στην απέραντη σαπίλα και σκατίλα της ελληνικής κοινωνίας, του αθλητισμού, της πολιτικής, της σοουμπίζ, πετάχτηκε ο Ευγένιος Γκέραρντ. Και νιώσαμε, έστω και για λίγο ξανά άνθρωποι.
Ο άμεμπτος Ευγένιος
Ο «Γκεραρντάκης» είναι ένας άνθρωπος κοινής αποδοχής και καθολικής αγάπης και αναγνώρισης. Ίσως να ευθύνεται γι’ αυτό ότι είναι Ολλανδός, ότι έζησε και εργάστηκε στην Ελλάδα από το 1985 που ήρθε στον ΟΦΗ παίρνοντας μόνο τα καλά από το DNA μας και κρατώντας όσα καλά κουβάλησε από την πατρίδα του. Δεν προκάλεσε, δεν έκανε εχθρούς, δεν κυλίστηκε στη λάσπη, δεν ενέδωσε σε «ελληνικούς πειρασμούς».
Έκανε τη δουλειά του όσο καλύτερα μπορούσε και την έκανε καλά, πρόσφερε ένα κάρο πράγματα στον ΟΦΗ και το ελληνικό ποδόσφαιρο και διάλεξε την κατάλληλη στιγμή να αποσυρθεί μετά από «μια ολόκληρη ζωή» στο σύλλογο του Ηρακλείου, μένοντας για πάντα στο νησί που αγάπησε και αγαπήθηκε όσο ελάχιστοι «ξένοι». Πολύ δύσκολο όλο αυτό για έναν Ολλανδό θα συμπλήρωνα, αφού είναι ένας λαός «δύσκολος», καθόλου συμβατός με τον Έλληνα, με τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά, κουλτούρα και συνήθειες και μια ανεξήγητη αντιπάθεια απέναντι στον Έλληνα.
Διαβάστε περισσότερα στο Ratpack.gr