Δεν θα γίνεις Βαλβέρδε ποτέ
Ο Γκαρθία ήρθε από τη χώρα που είχαν έρθει και ο Βαλβέρδε και ο Μίτσελ και ίσως οι ομοιότητές τους να τελειώνουν κάπου εκεί.
Στην Ελλάδα σπάνια ένα ντέρμπι τελειώνει με το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή. Συνήθως μετά έχει πολλά και διάφορα: πανηγύρια από δω, μανούρες από κει, κουβέντα για διαιτησία σχεδόν πάντα, υποδοχή ηρώων, λαϊκά δικαστήρια, καταμερισμό ευθυνών, επεισόδια, καμιά φορά και δακρυγόνα και ξύλο, πρωτοσέλιδα όλων των αποχρώσεων και όλων των συναισθημάτων, δηλώσεις, καταγγελίες, αθλητικούς δικαστές, προστίματα (sic). Γενικά, δεν βαριόμαστε ποτέ στην Ελλάδα μετά τα ντέρμπι – σε αντίθεση με τα 90 αγωνιστικά λεπτά που αρκετές φορές είναι αβάσταχτα βαρετά.
Το ντέρμπι ανάμεσα στον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ είχε όλα τα παραπάνω. Είχε έναν νικητή σε πολλά επίπεδα, την ΑΕΚ και έναν πολλαπλά χαμένο, τον Ολυμπιακό. Η μεν ΑΕΚ πήρε πολλά παραπάνω πράγματα από τους τρεις βαθμούς, πήρε ψυχολογία για το πρωτάθλημα, έξτρα ώθηση για τη ρεβάνς του κυπέλλου, βαθμολογικά νιώθει καλά και «έσβησε» τις παραφωνίες των ισοπαλιών σε Λάρισα και ΟΑΚΑ με Απόλλωνα. Ο Ολυμπιακός από την άλλη έχασε ένα ματς που έδειχνε να το κρατάει, έχασε το Μποτία με κόκκινη (θα μάθουμε για πόσες αγωνιστικές), κινδυνεύει να φάει γερό πρόστιμο, να παίξει χωρίς κόσμο για κάποιες αγωνιστικές και να του αφαιρεθούν βαθμοί λόγω των επεισοδίων στο τέλος. Αλλά κυρίως, δείχνει να έχασε την ψυχραιμία του – κι αυτή μπορεί να είναι η μεγαλύτερη χασούρα.
Διαβάστε περισσότερα στο Ratpack.gr