Μετά τον χθεσινό τελικό, μήπως επιβάλλεται να δεις το «1968»;
Η ΑΕΚ δημιούργησε χτες το remake μίας ταινίας που οφείλουμε στον εαυτό μας.
«Μπράβο, να βλέπετε εσείς τα νέα παιδιά αυτά τα έργα, για να μαθαίνετε». Η κλισεδιάρικη ατάκα της κυρίας στο ταμείο ήταν ένα πρώτο εισαγωγικό μάθημα γι' αυτό που θα έβλεπα, κι ενώ περίμενα να πάρω την απόδειξή μου για μία Coca-Cola και μία σακούλα ζελεδάκια.
Το ζαχαρώδες ντεκόρ στα χέρια μου και το γένους θηλυκού άτομο που με συνόδευε, σχημάτιζαν την εικόνα του αδαή και του αδιάβαστου, αφού ήταν εντελώς αταίριαστα με το ύφος της ταινίας που πήγαινα να δω: Περίοδος χούντας και μπάσκετ. Και; Το σινεμά δεν κάνει διαχωρισμούς σε πρόσωπα, ζώα, φυτά, πράγματα. Τέχνη είναι. Έχει φύλο η τέχνη;
Και στο κάτω-κάτω, ούτε ΑΕΚ είμαι. Απαγορεύεται η είσοδος σε μη ΑΕΚτζήδες; Πόσο άμπαλος θα φαινόμουν ας πούμε, αν πήγανα με τα ίδια συνοδευτικά στο γήπεδο του Ηρακλείου να δω τον χθεσινό τελικό ΑΕΚ-Ολυμπιακός; Θα έπρεπε να με πέταγαν έξω με τις κλωτσιές. Ποιοι όμως; Τα μαθητούδια; Πιο πιθανό να με έδιωχναν γιατί έχω κλείσει τα 18 και μοιάζω με απειλή για τον παιδότοπο της εξέδρας. Η οποία, να τα λέμε όλα, τι διαφορετικό θα μπορούσε να κρατά από αναψυκτικό και ζελεδάκια;
Διαβάστε περισσότερα στο Ratpack.gr