Λύγισα…

Ειδικά, τα τελευταία χρόνια με τα social media, που το κάθε «τσογλανάκι» κρυμμένο πίσω από ένα πληκτρολόγιο, έναν ψεύτικο λογαριασμό και μια σύνδεση, μπορεί επειδή διαφωνεί μαζί σου, με αυτό που έγραψες ή απλά επειδή ξύπνησε να στραβά, να σου βρίσει τη μάνα, τη γυναίκα, τα παιδιά, τα ιερά και τα όσια σου. Και πιστέψτε με, θέλει... άντερα για να αντέξεις. Και τύχη. Γιατί ας πούμε το να σου βρίζει κάποιος τη μάνα, που έβγαλες πρόσφατα από το νοσοκομείο έπειτα από μια μάχη ζωής, δεν είναι εύκολο να το «καταπιείς» και να πεις «πάμε παρακάτω». Πιστέψτε με. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα.

Το πρωί έπεσα πάνω σε ένα σκίτσο για τον Αστόρι. Το παλικάρι της Φιορεντίνα που «έφυγε» στον ύπνο του… Ξέρεις, με τον καταιγισμό πληροφοριών και κακών ειδήσεων, πολλές φορές ακόμη και ο θάνατος ενός παλικαριού 31 χρονών, μπορεί να μην σε συγκλονίσει… Έχεις ακούσει και για άλλους που έχουν «φύγει». Πιο μικρούς και με πιο τραγικό τρόπο. Ή απλά έχεις αρχίσει και συνηθίζεις να ζεις με τα τέρατα. Και ένα τέρας είναι και ο σκληρός εαυτός σου.

Μαζί με τον θάνατο του Αστόρι, έμαθα πως εκτός από τη γυναίκα του, αφήνει πίσω του και ένα νεογέννητο μωρό. 20 μερών σήμερα… Εκεί άρχισα να την ακούω, που λένε και οι πιτσιρικάδες. Το πρωί, βλέποντας το σκίτσο, αυτό το σκίτσο με τον Αστόρι «άγγελο» να καληνυχτίζει την μικρή του, απλά λύγισα… Δεν με κρατούσαν ούτε τα πόδια, ούτε τα μάτια μου… Ξέρω ότι η μικρή, θα βρει το δρόμο της. Ξέρω πως ο χρόνος, αν δεν τα γιατρεύει, σίγουρα τα λειαίνει όλα. Ακόμη και τις πιο βαθιές πληγές… Το έχω νιώσει. Ξέρω όμως και την αγάπη του πατέρα για το παιδί του. Το άγχος του να το δει να μεγαλώνει και να είναι γερό. Τα λεπτά, τις ώρες ή τις μέρες που περνάς μαζί του και πόσο ευεργετικές, απολαυστικές είναι για έναν πατέρα… Ξέρω, υποθέτω πως το παλικάρι που έφυγε στον ύπνο του, ίσως να έβλεπε στο όνειρο του τη μικρή του κόρη... Ή να τη σκέφτηκε «φεύγοντας»… Ένας φίλος μου είπε πριν λίγο καιρό «το θέμα είναι να μην χαλάει η σειρά…». Αλλά, ρε Θεέ τι παιχνίδια παίζεις κάποιες φορές… Τι παιχνίδια παίζεις...