Α ρε Μαρίνο…
Ο Κώστας Βαϊμάκης γράφει δυο λόγια για έναν άνθρωπο που στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή, όσο κανένας άλλος.
Ήπιες το πικρό ποτήρι φέτος μέχρι την τελευταία σταγόνα. Από τα «σύννεφα» του Αυγούστου, τότε που έβλεπες να πουλιούνται οι «κολόνες» της ομάδας, οι δυο αρχηγοί, ο Μάρκους με τον Ζέκα. Στη συνέχεια, είδες κάποιες αχτίδες φωτός όταν πήρες την άδεια να κάνεις μεταγραφές – όχι απλά με τις «ευλογίες» της διοίκησης, αλλά και με την τσέπη της: εσύ ζήτησες παίκτες, εκείνη τις υλοποίησε. 13 μεταγραφές έγιναν μέχρι τις αρχές του Σεπτέμβρη αν δεν χάσαμε το μέτρημα, μέχρι εκείνη τη μέρα του Σεπτεμβρίου που ο Γιάννης Αλαφούζος αποφάσισε να τραβήξει την πρίζα.
Α ρε Μαρίνο… Έμεινες να παλεύεις με τα «θηρία» - εντός και εκτός ομάδας: με παίκτες ξενερωμένους και απλήρωτους. Με τους υπαλλήλους της ΠΑΕ να μη βλέπουν χρήματα στους λογαριασμούς τους την πρώτη του μήνα. Με προσφυγές. Με «θέλω να φύγω». Με «δεν θέλω να ξαναπαίξω» και «πονάει το πόδι μου μίστερ, μην με υπολογίζεις». Με υποσχέσεις που έμεναν υποσχέσεις. Με τραυματισμούς που σε άφησαν χωρίς επιθετικό. Με πατέντες και αλχημείες. Και με «εσωτερικό πόλεμο» από διάφορους που σου χρέωναν ότι όφειλες να τα πας καλύτερα «με το υλικό αλλά και τη φανέλα που έχει η ομάδα». Με αυτούς που σε κατηγορούσαν ακόμα και για το γεγονός ότι «έτρεχε» τα μεταγραφικά ο Ντίνος Διαμαντόπουλος – λες και υπήρχε κανένας άλλος να τα τρέξει…
Διαβάστε περισσότερα στο Ratpack.gr