Από εδώ μέχρι τον Παράδεισο!
Ο Παναθηναϊκός δεν μπορούσε να χάσει αυτό το πρωτάθλημα. Δεν ήταν δυνατόν. Θα το έπαιρνε ότι κι αν συνέβαινε. Ήταν το Ιερό Χρέος προς τον Παύλο Γιαννακόπουλο.
Ήταν το δώρο του γιου στον πατέρα. Ήταν το Πρωτάθλημα του Παύλου! Και έτσι περνάει στην Ιστορία. Ο Δημήτρης στην απονομή έδειξε προς τον ουρανό έχοντας πλάι τα παιδιά του, την Δέσποινα και τον Παύλο και τον Θανάση. Τον Θανάση που ζήτησε δακρυσμένος «να μην ξεχάσουμε τον Παύλο»… Πώς να ξεχάσεις τον Παύλο; Είναι σαν να ξεχάσεις να αναπνέεις…
Ότι έχει ζήσει σε μια εβδομάδα ο Σύλλογος που λέγεται Παναθηναϊκός, δεν τα έχουν ζήσει άλλοι σε δυο ζωές. Κι είναι τόσο έντονα τα συναισθήματα που λες και χαράζονται στην πέτρα. Είναι παντοτινά…
Είναι στιγμές, αναμνήσεις απ΄αυτές που διηγείται ο πατέρας στα παιδιά και ο παππούς στα εγγόνια… Είναι η ιστορία μιας ζωής.
Δεν χρειάζεται να λέμε πολλά, τέτοιες στιγμές. Για την ακρίβεια δεν χρειάζεται να λέμε κουβέντα… Η δύναμη της εικόνας βλέπετε…
Κανείς δεν παίρνει όρκο ότι ξέρει τι συμβαίνει όταν η ψυχή του ανθρώπου αποχωρίζεται το σώμα του. Αν υπάρχει όμως Παράδεισος, ο Παύλος έχει σήμερα Γιορτή… Ας τον αφήσουμε λοιπόν να το απολαύσει…
Υγ. Έχουμε πολλά να πούμε από αύριο… Πολλά.