Κι αν ξαναγίνουμε ρόμπα;
Έχω έναν φίλο. Τον Τόλη Κοτζιά. Ο Τόλης που λέτε, λέει συνέχεια: «Κι εγώ πάω μπουζούκια κάθε βράδυ αλλά μπουζούκι δεν ξέρω». Και το λέει/γράφει για να αντιμετωπίσει την περίφημη «ξερολίαση» της δημοσιογραφικής πιάτσας. Τους λεγόμενους «μυαλοπώληδες».
Είδος που ευδοκίμησε όταν όσοι δήλωναν δημοσιογράφοι, κατάλαβαν ότι στο ρεπορτάζ δεν πετυχαίνουν ούτε πουλί βαλσαμωμένο και το γύρισαν στην άποψη… Ειδικά στο ποδόσφαιρο, είναι πολλοί. Και είχαν μαζευτεί, μετά τον Ρεχάγκελ. Τότε που πριν καλά-καλά καταλάβει που ήρθε ο Γερμανός, έβγαιναν με τίτλος «ΟΤΟ-ΣΤΟΠ» κλπ. και μετά την Πορτογαλία έψαχναν τρύπα να κρυφτούν.
Τα ίδια μετά και με τον Σάντος. Ναι, τον καρπουζά… Έτσι δεν τον έλεγαν; Πάλι ρόμπα… Και επειδή μπούφος δεν γίνεσαι αλλά γεννιέσαι, τώρα έχουμε βάλει στον τοίχο, στο απόσπασμα, τον Σκίμπε. Για να εξηγούμαστε. Δεν λέω ότι ο Γερμανός είναι κράμα Μουρίνιο- Γκουαρντιόλα αλλά σίγουρα κάτι παραπάνω ξέρει από όλους εμάς που τον κρίνουμε.
Και ναι, πολλές φορές προσπαθεί να βαφτίζει το «κρέας ψάρι» και δεν του βγαίνουν οι επιλογές αλλά πέρα από το ότι λάθη δεν κάνουν μόνο οι πεθαμένοι, προφανώς όταν δοκιμάζει να παίξει πχ. Με 4 δεκάρια μπροστά και όχι κλασικό σέντερ φορ, έχει κάτι στο μυαλό του…
Στο φινάλε, για ελληνικό ποδόσφαιρο μιλάμε. Δεν έχουμε δα και καμιά γραμμή παραγωγής που να βγάζει πρώτο πράγμα! Γιατί κάπου διάβασα ότι «δεν παίζουμε» λέει, «βάσει του ταλέντου μας». Κι εδώ κλαίμε… Ας αφήσουμε λοιπόν τον Γερμανό να κάνει τη δουλειά του. Κι ας συνειδητοποιήσουμε ποιοι είμαστε και που πάμε. Άσε που ήδη δυο φορές Ρεχάγκελ και Σάντος, γλέντησαν τη δημοσιογραφική πιάτσα… Μην τριτώσει το κακό. Ή μήπως το… καλό;