Κυρ-Αντρέα σας ευχαριστούμε (και) για εκείνες τις μέρες…
Στις 17 Μαρτίου του 2007, η «ΠΡΑΣΙΝΗ» κρεμάστηκε για πρώτη φορά στα περίπτερα…
Κι ήταν τόσο δύσκολες αυτές οι μέρες, μέχρι να φτάσουμε στο πρώτο φύλλο, που τα νεύρα όλων δεν ήταν απλά τεντωμένα αλλά έτοιμα να σπάσουν. Μεγάλο το εγχείρημα, βαρύ το όνομα και σε εποχές εντάσεων και τρομακτικού ανταγωνισμού μεταξύ των εφημερίδων, το να βγάλεις ένα «μπαζωμένο» από κάθε άποψη φύλλο ήταν δύσκολο… Ξενύχτια αμέτρητα και πίεση. Μεγάλη πίεση.
Κι όταν είσαι στα… κόκκινα, ψάχνεις το βλέμμα, τα λόγια, τη συμβουλή, το χτύπημα στην πλάτη που θα σε καθησυχάσει, θα σε ηρεμήσει, θα σε κάνει να πιστέψεις ότι όλα πάνε και θα πάνε καλά…
Αυτά που βρίσκαμε κάθε φορά που βλέπαμε τον Ανδρέα Μπόμη. Τον κυρ-Αντρέα… Τον δάσκαλο. Κι ας είχε και εκείνος άγχος. Κι ας ένιωθε την πίεση για το τελικό αποτέλεσμα. Κι ας ήταν σαν να έβγαζε εφημερίδα για πρώτη φορά στη ζωή του. Αλλά ΠΟΤΕ δεν έδειξε ούτε ίχνος αυτής της πίεσης και του άγχους του, σε κανέναν από εμάς. Τον έβλεπες και έλεγες «ΟΚ, όλα πάνε καλά!»… Έπαιρνες θάρρος, κουράγιο και συνέχιζες τη δουλειά σου… Αν ο καλός ο καπετάνιος φαίνεται στη φουρτούνα, ο κυρ-Αντρέας μπορούσε να διασχίσει με ένα βαρκάκι τον Ατλαντικό Ωκεανό… Άνετα. Καπετάνιος από τους λίγους…
Δεν ξέρω πόσες φορές του είχαμε πει, όλοι εμείς οι νεότεροι, «ευχαριστώ» για εκείνες τις πολύ δύσκολες ώρες, ξέρω όμως ότι νιώθαμε και νιώθουμε αυτή τη βαθιά ευγνωμοσύνη για το ότι μας πήρε από το χεράκι και κάναμε μαζί αυτό το βήμα…
Κύρ-Αντρέα, σας ευχαριστούμε για όλα! Καλό δρόμο να έχετε… Ο Αντρέας jr μακάρι μαζί με το όνομα, να πάρει και τις χάρες σας…
Υγ. Παναγιώτη, να είσαι δυνατός… Και ήρεμος. Γιατί πρέπει.