Γιώργος Δώνης, ο «επίμονος κηπουρός»
Ο Γιώργος Δώνης είναι μια μεγάλη «γλάστρα» που επιτρέπει στα φιντάνια να «μεγαλώσουν».
Όλοι στέκονται από το βράδυ της Κυριακής στον Τάσο Χατζηγιοβάννη, το αγωνιστικό του θράσος, την απότομη ωρίμανσή του, την «αλητεία» με την εκτέλεση πέναλτι «αλά Πανένκα» (τιμώντας υπό μια έννοια τα γενέθλια του Πανένκα), ένα πέναλτι με το οποίο χάρισε μια ισοπαλία στην ομάδα του που μοιάζει με νίκη: ο Παναθηναϊκός για μια ακόμα φορά στάθηκε όρθιος, για μια ακόμα φορά δεν τα παράτησε και δεν του χαρίστηκε τίποτα: ο τραγικός Τζοβάρας, φρόντισε να τον στριμώξει στα σχοινιά, να «χαρίσει» το προβάδισμα στον Άρη και να αναγκάσει τον Παναθηναϊκό να κυνηγάει στο σκορ και να βγει εντελώς από το αγωνιστικό του πλάνο. Επιπλέον, φρόντιζε να σφυρίζει συνέχεια όταν ο Άρης ήταν γύρω από την περιοχή του Παναθηναϊκού, ενώ πάθαινε «άπνοια» στα φάουλ που ζητούσε ο Παναθηναϊκός κοντά στην περιοχή του Άρη. Ένα μνημείο διαιτησίας και παράλληλα ένα μνημείο αστειότητας από τους «ισαποστάκηδες» και τους «αλλάδες», που θεωρούν ότι δεν υπάρχει κανένα πέναλτι στον Μπουζούκη στο τέλος: τους παραπέμπω στη «συγνώμη» του Σιώπη προς τους συμπαίκτες του και τον κόσμο της ομάδας, για το πέναλτι που έκανε – εκτός αν φαντάζονται ότι απολογήθηκε για ένα πέναλτι που δεν έκανε…
Διαβάστε όλο το άρθρο του Κώστα Βαϊμάκη στο Ratpack.gr