Μη βγάλουμε τα ματάκια μας…
Η αντιμετώπιση της ήττας στην Κρήτη και η καταστροφική… αμνησία!
Τα… αυτογκόλ στον Παναθηναϊκό, πάντα ήταν συνηθισμένο φαινόμενο. Ειδικά αυτή την εποχή που δεν κάνεις πρωταθλητισμό και κυρίως έχει στην ψυχή του κάθε φίλου της ομάδας υπάρχει πάντα η πίκρα και η μιζέρια λόγω των όσων συνέβαιναν και συμβαίνουν στα γύρω γύρω της ομάδας, η καταστροφή και ο μηδενισμός είναι απλή υπόθεση. Μέσα σε μια στιγμή αισθάνεσαι πως καταστράφηκαν όλα ρε παιδί μου. Κάπως έτσι έχει η κατάσταση μετά το ματς της Κρήτης. Εκεί που ο Παναθηναϊκός ήταν… σκιά του εαυτού του, τραγικός αγωνιστικά ειδικά στο δεύτερο μέρος (όχι πως στο πρώτο σάρωσε) και μοιραία έχασε. Κυρίως όμως φάνηκε να μην το πάλεψε στην ουσία.
Να καθόμαστε και να καταστρέφουμε όλη την προσπάθεια τη φετινή για αυτό το αποτέλεσμα, είναι ο ορισμός του αυτογκόλ. Να… σταυρώνουμε τους πάντες, να βγάζουμε το συμπέρασμα πως «έλα μωρέ όλοι είναι άχρηστοι τελικά» και πάει λέγοντας. Ξαναλέμε, για ένα αποτέλεσμα. Άσχημο; Τραγικό; Πείτε το όπως θέλετε. Μέχρι εκεί όμως. Εμείς είμαστε έτοιμοι να «διαλύσουμε» όλη την προσπάθεια και να αναγάγουμε σε πραγματικά προβλήματα του Παναθηναϊκού, το γεγονός πως παίζει ο Χρήστος Δώνης στην ενδεκάδα και πως οι στόπερ κάνουν λάθη. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο προφανώς, μόνο αυτά! Χωρίς να σημαίνει πως κι αυτά είναι λογικά επιχειρήματα φυσικά.
Μας πιάνει μια ξαφνική αμνησία ένα πράγμα. Ξεχνάμε το -6, ξεχνάμε το σκορποχώρι που ανέλαβαν ο Νταμπίζας με τον Δώνη λόγω διοικητικών αποφάσεων-πράξεων, ξεχνάμε τους περιορισμούς στις μεταγραφές αλλά και την ύπαρξη του χαμηλότερου μπάτζετ στην ιστορία σου. Ξεχνάμε πως πρόκειται για ένα νεανικό σύνολο σε όλα τα επίπεδα. Ξεχνάμε πως όλα αυτά γίνονταν και γίνονται εν μέσω μιας αλλαγής στο ιδιοκτησιακό που από λεφτά με… ουρά έφερε ξαφνικά «κάτι λίγα», που τελικά ακόμη τα περιμένει η ΠΑΕ για να υπάρχει συνιδιοκτησία.
Διαβάστε περισσότερα στο Leoforos.gr