Αυτός έκλαψε το 2004, μετά κλαίγαμε εμείς…
Ο Νίκος Συρίγος γράφει για το... φαινόμενο Κριστιάνο Ρονάλντο
Είτε τον συμπαθείς, είτε τον αντιπαθείς, είτε τον γουστάρεις, είτε τον σιχαίνεσαι, είτε τον αποθεώνεις, είτε τον φθονείς, ο Κριστιάνο Ρονάλντο, είναι εδώ και αρκετά χρόνια ο καλύτερος ποδοσφαιριστής στον πλανήτη Γη. Ότι πιο κοντινό στην έκφραση «μια ομάδα μόνος του». Και δεν είναι μόνο τα 5 Champions League που έχει σηκώσει, ούτε ότι πήρε ολόκληρη Γιουβέντους από το χεράκι και την πέρασε στον επόμενο γύρο. Είναι η αίσθηση που προκαλεί ακόμη και σε αυτόν που τον βλέπει για πρώτη φορά να παίζει μπάλα: Βλέπεις έναν τύπο που ξέρεις ότι μπορεί να πάρει μόνος του ένα ματς. Τόσο απλά.
Ο Κριστιάνο Ρονάλντο, δεν είναι ο πρώτος που σημειώνει χατ τρικ σε ένα νοκ άουτ ματς του Champions League. Ούτε φυσικά ο πρώτος που βάζει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του στην πρόκριση της ομάδας του. Είναι όμως ο μόνος που εδώ και μια 15ετία, είτε στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, είτε στη Ρεάλ Μαδρίτης, είτε τώρα στη «Γιούβε», έχει τόσο συγκλονιστική επίδραση στα επιτεύγματα των ομάδων του. Και το γράφει αυτός ένας από τους φανατικότερους θαυμαστές του φαινομένου που λέγεται «Μέσι». Με τη διαφορά ότι ο Αργεντινός, αφενός μεν δεν έχει δοκιμαστεί πουθενά αλλού πλην του περιβάλλοντος της Μπαρτσελόνα, αφετέρου δε με σαφώς καλύτερους συμπαίκτες από του Κριστιάνο Ρονάλντο στην Εθνική Πορτογαλίας, δεν κατάφερε όχι να φτάσει σε μια διάκριση με την Εθνική Αργεντινής, αλλά τρώει το ένα χαστούκι μετά το άλλο. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Σε κάθε περίπτωση, άπαντες πρέπει να θεωρούμε εαυτόν ευλογημένο που απολαμβάνουμε αυτούς τους δύο ποδοσφαιριστές από την αρχή της καριέρας του μέχρι σήμερα, αντί να αναλωνόμαστε στο «ποιος είναι καλύτερος;».
Αυτό που στριφογυρίζει στο μυαλό μου από το βράδυ της Τρίτης (12/3) βλέποντας τον CR7 να «πατάει» (και) την Ατλέτικο είναι ότι αυτός ο μπαγάσας, ο «εξωγήινος» όπως γράφει σήμερα ο Παγκόσμιος Τύπος, είχε γίνει… πρώτο θέμα στην Ελλάδα το 2004 για το «κλάμα» του, μετά τον τελικό του Euro. Τότε που η Εθνική Ελλάδος πήρε την κούπα μέσα στο σπίτι του Κριστιάνο απέναντι στην Πορτογαλία. Με τη διαφορά ότι 15 χρόνια μετά, ο «κλαψιάρης» του 2004 έχει κάνει τη μισή Ευρώπη να κλαίει και από τότε μέχρι σήμερα, βρίσκεται στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο. Κι όχι μόνο λόγω του ταλέντου του αλλά και της σκληρής δουλειάς. Μαζί του και το πορτογαλικό ποδόσφαιρο…
Μια Σχολή που δεν μπορέσαμε ποτέ όχι να ακολουθήσουμε τα βήματα της αλλά ούτε καν να την αντιγράψουμε. Όχι για να βγάλουμε κι εμείς Κριστιάνο Ρονάλντο αλλά να, για να έχουμε να λέμε ότι κάτι μας έμεινε από εκείνη τη φωτοβολίδα, εκτός από το ότι στη λάμψη της είδαμε το κλάμα του Ρονάλντο… Ναι, αυτού που 15 χρόνια μετά μπορεί να θεωρεί το Champions League, δική του υπόθεση.