Με τη σημαία του Παναθηναϊκού…
Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος δεν είναι πια εδώ. Πήγε στην απάνω γειτονιά.
Να συναντήσει τα αδέρφια του… Τους ανθρώπους που πέρασε μια ολόκληρη ζωή, ο ένας για τον άλλον. Ο κυρ-Θανάσης για τους πολλούς, «ο άνθρωπος μας» για τους Παναθηναϊκούς. Ο πλακατζής, ο εκδηλωτικός, ο τυφώνας.
Ο Θανάσης που εδώ και δύο μήνες πολέμησε για τη ζωή του. Σε μια μάχη, όχι απλά άνιση αλλά κάτι παραπάνω. Αλλά οι Γιαννακόπουλοι δίνουν κι αυτές τις μάχες. Τις θεωρητικά χαμένες. Και τις δίνουν μέχρι τέλους. Δυο μήνες τώρα, περιμέναμε ένα θαύμα… Που δυστυχώς δεν ήρθε.
Ο Θανάσης άφησε την οικογένεια του επί γης για να πάει να βρει εκείνη που έχει στα ουράνια. Να φτιάξουν κι εκεί μια αυτοκρατορία: Τον Παναθηναϊκό των ουρανών!
Ο Παύλος έχει πια την παρέα του μαζί του. Τον περίμεναν με τον Κώστα και την αδελφή τους, την Βασιλική. Να πιούν το καφεδάκι τους, όπως έκαναν κάθε φορά για να τα πουν…
Δεν χρειάζεται να γράψεις πολλά για τον Θανάση… Τι να γράψεις τούτες εδώ τις ώρες… Αρκεί αυτό… :
«Θέλω να κάνω μια παραίνεση και μια παράκληση όταν πεθάνω να με θάψετε με τη σημαία του Παναθηναϊκού».
Θανάσης Γιαννακόπουλος-Παναθηναϊκός.
Καλό δρόμο κυρ-Θανάση…
Υγ. Όταν ο ιστορικός του μέλλοντος, κληθεί να εκτιμήσει την προσφορά της οικογένειας Γιαννακόπουλου στον ελληνικό αθλητισμό, θα τα χάσει…