Στα V.I.P. του Παραδείσου…
Ο Παύλος και ο Θανάσης ήταν «ένας από εμάς». Μακάρι να είμαστε κι εμείς «ένας απ' αυτούς».
Δεν άντεξε και πολύ καιρό ο Θανάσης μακριά από τον Παύλο και τον Κώστα - η μοίρα αποφάσισε να φύγουν από τη ζωή και τα τρία αδέλφια μέσα σε λίγους μήνες, αφήνοντας ένα τεράστιο κενό στις ψυχές των οικείων τους, τον ελληνικό αθλητισμό, τις επιχειρήσεις, τον Παναθηναϊκό. Μα πάνω απ' όλα ένα κενό που δύσκολα θα γεμίσει στην ανθρωπιά, στη ντρομπροσύνη, την ηθική, τις αξίες αυτές που σπανίζουν στις μέρες μας.
Θα βλέπουν πλέον από εκεί ψηλά τον αγαπημένο τους Παναθηναϊκό και ελπίζω ότι θα χαμογελούν από τα V.I.P. του Παραδείσου - αν και υπήρξαν τόσο απλοί άνθρωποι που θα μπορούσαν να κάθονται όχι στα V.I.P. καθίσματα αλλά οπουδήποτε, να μιλήσουν με τον οποιονδήποτε, να βοηθήσουν όποιον είχε ανάγκη, να ενδιαφερθούν, να νοιαστούν πραγματικά. Μόνο που V.I.P. σημαίνει Very Important Person - και τα τρία αδέλφια, οι τρεις Γιαννακόπουλοι, ο Παύλος, ο Θανάσης και ο Κώστας, ήταν άνθρωποι σημαντικοί για τη ζωή του τόπου, καταλυτικοί, επιδραστικοί. Ήταν άνθρωποι που δούλεψαν σκληρά και δημιούργησαν μια Αυτοκρατορία, που έδωσαν δουλειά σε ένα σωρό ανθρώπους, που δεν έκαναν εκπτώσεις στα «πιστεύω» τους, που δεν ξεπουλήθηκαν και δεν ξεπούλησαν τα ιδανικά τους. Και κάπου ανάμεσα σε όλα τα σημαντικά πράγματα της ζωής τους, τις οικογένειές τους, τις επιχειρήσεις και τους φίλους τους, έγραψαν με Χρυσά και Πράσινα γράμματα τη σύγχρονη Ιστορία του μπασκετικού Παναθηναϊκού.
Θα μας λείψει ο Θανάσης, όπως μας λείπει ο Παύλος. Οι ευγενικές τους φυσιογνωμίες, οι αγκαλιές σε παίκτες της ομάδας και αντιπάλους, ο σεβασμός αέναντι στο άθλημα το ίδιο και τον ελληνικό αθλητισμό, οι πανηγυρισμοί, οι κουβέντες που έβγαλαν μέσα από την ψυχή τους κρατώντας το μικρόφωνο στο ΟΑΚΑ, άλλοτε για να ευχαριστήσουν τον κόσμο, άλλοτε για να τον ηρεμήσουν κι άλλοτε για να πουν αυτό που ξέραμε όλοι εδώ και δεκαετίες: ότι ήταν - είναι «ένας από εμάς». Ήταν, είναι και θα είναι εκεί τριγύρω, στα λάβαρα της οροφής του ΟΑΚΑ, στα αστέρια που έραψαν στη φανέλα, στα καθίσματα, στους πάγκους, στις μπασκέτες, στο παρκέ. Για πάντα στις καρδιές μας και το γήπεδο, στη μνήμη και το μυαλό μας, που θα τους θυμάται με αγάπη και ευγνωμοσύνη για όσα πρόσφεραν.
Η κληρονομιά που πέφτει πια στους ώμους του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, του γιου του Παύλου και ανηψιού του Θανάση και του Κώστα, είναι πιο βαριά από ποτέ - αλλά στα δύσκολα δείχνεις από τι είσαι φτιαγμένος, στις φουρτούνες αποδεικνύεις αν τα χέρια σου είναι αρκετά δυνατά για να πιάσουν το πηδάλιο και να αποφύγεις τις ξέρες, για να οδηγήσεις το καράβι σε ήρεμα νερά. Είμαι σίγουρος ότι από εκεί ψηλά ο Παύλος, ο Θανάσης και ο Κώστας, θα βλέπουν και θα καμαρώνουν αυτά που άφησαν. Και πέρα από την «υποχρέωση» του Δημήτρη Γιαννακόπουλου να συνεχίσει τη σπουδαία παράδοση αυτής της μεγάλης οικογένειας, είναι και χρέος όλων των φίλων του Παναθηναϊκού, να σεβαστούμε την κληρονομιά που άφησαν, να την προστατεύσουμε και να την κρατήσουμε ζωντανή, με την ίδια ευπρέπεια, σεβασμό και αγάπη που το έκαναν ο Παύλος και ο Θανάσης. Εκείνοι ήταν «ένας από εμάς». Μακάρι να είμαστε κι εμείς «ένας σαν κι αυτούς».