Είναι άλλο να μπαίνεις στο ΟΑΚΑ με 1-1 και άλλο με 0-2…
Η Ρεάλ είναι καλύτερη ομάδα από τον Παναθηναϊκό. Αλλά για στάσου, δεν θα ήταν η πρώτη φορά, ούτε η τελευταία που μια καλύτερη ομάδα, θα έμενε εκτός από μία θεωρητικά ασθενέστερη.
Για να συμβεί ωστόσο κάτι τέτοιο, ο ασθενέστερος θα πρέπει να κλέψει ένα ματς. Να πάρει δηλαδή μια νίκη στον κλεφτοπόλεμο και εν συνεχεία να βγει δειλά-δειλά με πληγωμένο τον αντίπαλο στην πεδιάδα. Αυτό προσπάθησε να κάνει ο Παναθηναϊκός στην πρεμιέρα της σειράς με τους Μαδριλένους. Και θα το κατάφερνε αν οι διαιτητές του έδιναν έστω μισό σφύριγμα στο τελευταίο πεντάλεπτο όταν και κρίθηκε ο νικητής. Δεν του έδωσαν, η Ρεάλ… έκλεψε τη νίκη από τον Παναθηναϊκό και αντί να έρθει με 1-1 (στην καλύτερη) στο ΟΑΚΑ, ήρθε με το αεράτο 2-0. Κι όταν η πρωταθλήτρια Ευρώπης Ρεάλ, έρχεται με μηδέν άγχος και απέναντι στον-με την πλάτη στον τοίχο- Παναθηναϊκό, μπαίνει στο ΟΑΚΑ και θέλοντας και μη τη βάζουν στη θέση του οδηγού, το βουνό που έχει να ανέβει το τριφύλλι εξελίσσεται σε Γολγοθάς! Πόσες υπερβάσεις να κάνεις, όταν εδώ και δυόμισι μήνες έχεις πάρει το κομπρεσέρ και έχει τρυπήσει το ταβάνι σου και μαζί των από πάνω;
Η Ιστορία έγραψε, θα μου πεις, αλλά θαρρώ πως όσο δίκαιο είναι ότι πέρασε εν τέλει η καλύτερη ομάδα, άλλο τόσο δίκαιο ήταν να πάρει ο Παναθηναϊκός τη νίκη στο πρώτο ματς στη Μαδρίτη. Και αν πέρναγε και πάλι η Ρεάλ, ερχόμενη στην Αθήνα με 1-1, θα της βγάζαμε όχι απλά το καπέλο αλλά θα στεκόμασταν προσοχή. Να με συμπαθάτε όμως αλλά δεν είμαι απ’αυτούς που ξεχνούν εύκολα… Κι όπως δεν θα ξεχάσω την «κλοπή» του πρώτου ματς, δεν θα ξεχάσω την πορεία της ομάδας το τελευταίο δίμηνο, την έλευση του Ρικ Πιτίνο και όλα τα υπόλοιπα που έφτιαξαν την πορεία του τριφυλλιού στη φετινή Ευρωλίγκα. Μια πορεία που δεν είχε το τέλος που επιθυμούσε όλος ο κόσμος και πρώτος ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος που κράτησε γερά το τιμόνι στην τρικυμία, πλην όμως σκόρπισε υπερηφάνεια στους φιλάθλους του Παναθηναϊκού. Γιατί το τριφύλλι όχι απλά δεν παρέδωσε τα όπλα αλλά έπεσε με το κεφάλι ψηλά και μαχαιρωμένος πισώπλατα.
Κι αυτό αποδείχτηκε και στο τελευταίο χειροκρότημα, όταν 18.000 Παναθηναϊκοί απένειμαν τα εύσημα στην ομάδα. Τα υπόλοιπα, που θα γραφτούν και θα ειπωθούν είναι λίγο πολύ αναμενόμενα… Τα διαβάζουμε και τα ακούμε διαρκώς από το καλοκαίρι του ’12 και μετά… Η ουσία είναι μία. Ο Παναθηναϊκός έχοντας κατακτήσει ήδη έναν ακόμη τίτλο (Κύπελλο), οδεύει προς τον δεύτερο (πρωτάθλημα), έχει φτιάξει έναν εξαιρετικό ελληνικό κορμό και θέλει πολύ απλές κινήσεις για να πορευτεί με ασφάλεια και στην Ευρώπη, την επόμενη σεζον. Όση ασφάλεια μπορεί να έχει κάποιος σε αυτό το περιβάλλον, όπου παρόντος του αρχιδιαιτητή της διοργάνωσης (Στόουκς) κάποιοι έχουν συμπεριφορά… καμικάζι. Στον Παναθηναϊκό ωστόσο δεν ταιριάζουν τα δάκρυα… Άλλοι πρέπει να κλαίνε…
ΥΓ. Η αποθέωση του Νικ Καλάθη στο τέλος του ματς, είναι η απάντηση σε όσους αποφάσισαν να δώσουν ρεσιτάλ «μαλακίας» και αχαριστίας, στοχοποιώντας τον «κάπτεν». Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο… Να είσαι μαλάκας ή αχάριστος;