Αυτή η ησυχία…
Ο Νίκος Συρίγος γράφει για τον ένα χρόνο χωρίς τον Παύλο Γιαννακόπουλο
Σε τούτον εδώ τον τόπο που λέγεται Ελλάδα, τηρούμε τις παραδόσεις. Άλλες φορές για τυπικούς και άλλες για βαθιά ουσιαστικούς λόγους. Σήμερα, κλείνει ένας χρόνος από την ημέρα που ο Παύλος Γιαννακόπουλος κίνησε για την Παράδεισο.
Ένας χρόνος… Την Κυριακή (9/6) το πρωί, όπως επιτάσσει η θρησκεία μας, τελέστηκε το ετήσιο μνημόσυνο για τον Παύλο. Πολύς κόσμος. Πολύς. Κι όμως είχε μια περίεργη ησυχία… Πολύ περίεργη για τόσο πολύ κόσμο. Μια ησυχία ενδεικτική των συναισθημάτων.
Ο κόσμος που πήγε την Κυριακή το πρωί στο Α’ Κοιμητήριο, δεν το έκανε για τους τύπους. Η παρουσία του ήταν ουσιαστική. Ήθελε να τιμήσει τη μνήμη του μεγαλύτερου των μεγάλων. Του ανθρώπου Παύλου Γιαννακόπουλου. Του Παύλου. Κι αυτή η ησυχία που επικρατούσε σε όλη τη διάρκεια της τελετής, αποδεικνύει του λόγου το αληθές.
Σεβασμός. Αυτό υπήρχε διάχυτο στην ατμόσφαιρα. Σεβασμός. Σεβασμός στον Παύλο. Σεβασμός στην οικογένεια του που δεν έχει πάψει στιγμή να θρηνεί τον χαμό του Πατριάρχη της. Σεβασμός στα όσα πέτυχε ο Παύλος σε όλους τους τομείς της ζωής του. Και σεβασμός στον τρόπο που έζησε.
Οι εκατοντάδες άνθρωποι που βρέθηκαν αυτό το κυριακάτικο πρωϊνό, στο μνημόσυνο του Παύλου έκαναν ησυχία… Κι αυτό θαρρώ πως είναι η μεγαλύτερη απόδειξη για το πόσο μεγάλος και σπουδαίος ήταν ο Παύλος… Εκείνος που «έφυγε» σαν σήμερα έναν χρόνο πριν…