Τιμή και δόξα στον Ζιντάν!

Έχω την άποψη και δεν την αλλάζω, παρά τον «καθωσπρεπισμό» που προσπαθεί να μας επιβληθεί σώνει και ντε, ότι από την στιγμή που οι άντρες σταματήσαμε να παίζουμε ξύλο χάθηκε η μπέσα. Αυτό το «ναι και με χαμόγελο» που κυριαρχεί στις μέρες μας, που ούτε «ναι» είναι όμως, ούτε και «χαμόγελο», το όλοι συμφωνούμε με όλους μπροστά τους και πίσω τους θάβουμε και φυσικά αυτό που κάνει κατά κόρον η δημοσιογραφική πιάτσα, περνώντας… πριονοκορδέλα όποιον δεν είναι «καλό παιδί», δεν με βρίσκει απλά απέναντι αλλά το σιχαίνομαι.

Και το σιχαίνομαι γιατί αλλοιώνει τον χαρακτήρα του ανδρός και κατ΄επέκταση την κοινωνία μας. Κάπως έτσι η προσωπική μου λίστα με τους πολύ ξεχωριστούς αθλητές φιλοξενεί κάτι περίεργους τύπους. Από τον Σοφοκλή Σχορτσανίτη και τον Ερίκ Καντονά μέχρι τον Αίρτον Σένα και (φυσικά) τον Ζινεντίν Ζιντάν. Όλους αυτούς δηλαδή που κόντρα στην εικόνα του «καλού παιδιού», δεν δίστασαν να ρίξουν από μια μπουνιά μέχρι μία κλωτσιά ή εν προκειμένω για τον Ζιντάν ακόμη και κουτουλιά σε όσους τους έθιξαν τα ιερά και τα όσια τους.

Ο Ζιντάν το έπραξε σαν σήμερα πριν από 13 χρόνια. Όταν ο Ματεράτσι του είπε κάτι για την αδελφή του. Για κάποιον άλλον αυτό μπορεί να ακουγόταν απλά ως… μέρος του παιχνιδιού. Για τον Γάλλο σταρ ήταν η λεπτή κόκκινη γραμμή που ξεπέρασε ο Ιταλός. Και του το έδειξε με μία μεγαλοπρεπέστατη κουτουλιά. Ο διαιτητής απέβαλλε ως όφειλε τον Ζιντάν, η Γαλλία έχασε το Παγκόσμιο Κύπελλο, ο Ματεράτσι (θεωρητικά) είχε πετύχει τον στόχο του αλλά σε κάποιους που θέλουν να βλέπουν τα πράγματα κάπως αλλιώς ο Ζινεντίν πέρασε από τη σφαίρα του μεγάλου αθλητή σε αυτή του πραγματικού άντρα. Αυτού που θα παίξει ξύλο για την οικογένεια του… Γιατί καλοί οι στόχοι, οι νίκες και οι κούπες αλλά πριν τον αθλητή, τον επιστήμονα, τον οδηγό ταξί, υπάρχει ο άνθρωπος. Και ο άνδρας βεβαίως-βεβαίως. 

ΥΓ. Ο υπογράφων είναι «άρρωστος» με την Εθνική Ιταλίας.