Ο Στέφανος μπορεί να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους!

Αυτό που πέτυχε ο Στέφανος Τσιτσιπάς στο Λονδίνο, είναι κάτι πολύ-πολύ μεγάλο. Μπορεί να μπει στο ζύγι, μόνο με το Ευρωμπάσκετ του ’87, το Εuro του 2004, το χρυσό της Πατουλίδου. Με εξωπραγματικά δηλαδή επιτεύγματα του ελληνικού αθλητισμού. Ο Στέφανος κατάφερε αυτό που λέμε ακατόρθωτο. Και το έκανε με τον τρόπο του.

Ο Στέφανος είναι ο Γκάλης του Τένις. Αυτός δηλαδή που παίρνει ένα άθλημα και το μετατρέπει σε μόδα. Θα έλεγα σε τρόπο ζωής αλλά θεωρώ δεδομένο ότι δεν θα συμβεί ότι συνέβη το ’87. Όπως δεν συνέβη το 2004, όπως δεν συνέβη όταν η Βούλα βγήκε πρώτη στη Βαρκελώνη. Κι αν στην περίπτωση του ποδοσφαίρου μας έφαγε η διαφθορά των παραγόντων του, στην περίπτωση της Πατουλίδου, ο στίβος δεν εξελίχθηκε σε μανία γιατί πολύ ότι δεν έχει μπάλα, ο Έλληνας δεν το αγαπάει.

Με το… μπαλάκι του Τσιτσιπά και τη ρακέτα στην παραλία, το τένις έχει ελπίδα να εξελιχθεί περισσότερο από τον στίβο. Και να βγάλουμε τενίστες. Πιστέψτε με όμως δεν είναι αυτό η μεγαλύτερη προοπτική που μας δίνει ο Στέφανος (αλλά και η Μαρία Σάκκαρη που λίγο πριν τον τελικό του ΑΤP είχε φροντίσει να στείλει τις ευχές της στον Στέφανο μέσω του Onsports Fm στη συχνότητα του ALPHA 989) με αυτή την επιτυχία.

Η μεγαλύτερη, η σημαντικότερη είναι ότι με τον Στέφανο και το Τένις ίσως μπορέσουμε να αποκτήσουμε επιτέλους μια κάποια Παιδεία ως φίλαθλοι. Να αγαπάμε το παιχνίδι και όχι τη νίκη, να ανταγωνιζόμαστε και όχι να μισούμε τον αντίπαλο. Να μην πηγαίνουμε στο γήπεδο για να βγάλουμε τα απωθημένα μας. Όλα αυτά δηλαδή που συμβαίνουν στα… ομαδικά αθλήματα. Αν βέβαια οι Έλληνες καταφέρουμε και παίξουμε ξύλο και για τον Τσιτσιπά, τότε ναι, το μόνο που θα μας σώσει είναι ο Κιμ! Πατώντας το κουμπί… Σε κάθε περίπτωση, Στέφανε σ’ευχαριστούμε…