Pitino knows better

Όταν ο Ρικ Πιτίνο κλείνει το rotation και εμπιστεύεται λίγους παίκτες, κάποιοι απορούν και εξίστανται και ζητούν να χρησιμοποιεί περισσότερους παίκτες. Όταν σε επόμενους αγώνες χρησιμοποιεί περισσότερους παίκτες ανοίγοντας το rotation, αν τυχόν η εικόνα της ομάδας δεν είναι αυτή που θέλουν επί 40 λεπτά, πάλι απορούν και εξίστανται και αναρωτιούνται γιατί δεν εμπιστεύτηκε αυτούς που ξέρει ότι μπορούν να κάνουν τη δουλειά. Τελικά, δεν βγάζεις άκρη με τίποτα…

Ας ξεκινήσουμε με τα προφανή: ο προπονητής ξέρει πάντα καλύτερα. Αυτός προετοιμάζει τους παίκτες του, αυτός τους προπονεί, ξέρει ποιος είναι καλά (σωματικά και πνευματικά) και ποιος όχι, μελετάει τον αντίπαλο και κοιτάζει ποια ματς ακολουθούν και πότε. Όταν, δε, μιλάμε για προπονητή επιπέδου Πιτίνο, τότε όχι απλά ξέρει καλύτερα αλλά καλυτερότερα: κόντρα στη Μπάγερν άνοιξε το rotation για δυο λόγους: πρώτον διότι ήξερε ότι στο τέλος οι πιθανότητες θα ήταν με το μέρος της ομάδας του, αφού δεν γινόταν να σουτάρουν όλη τη βραδιά οι Γερμανοί με 60 και 65% στο τρίποντο. Και δεύτερον, διότι όταν είναι «διαβολοβδομάδα» και ακολουθεί κι άλλο ματς σε λίγες μέρες, τα επίπεδα ενέργειας των παικτών πρέπει να διατηρηθούν σε υψηλά επίπεδα.

Η πλάκα είναι ότι αυτοί που τον «εγκαλούν» τον Πιτίνο επειδή δεν πήγε σε μια πεντάδα «πλύνε – βάλε», αγνόησαν κάτι σημαντικό: ότι οι παίκτες που ήρθαν από τον πάγκο και μοιράστηκαν το χρόνο συμμετοχής, πρόσφεραν πράγματα στην ομάδα. Και ο Μπέντιλ και ο Ουάιλι και ο Τζόνσον, έδωσαν και πόντους και ενέργεια, ειδικά στην επίθεση και τα ριμπάουντ. Εντάξει, η άμυνα ταλαιπωρήθηκε, αλλά έτσι όπως σούταραν οι Γερμανοί στο μεγαλύτερο κομμάτι του παιχνιδιού, κανείς δεν μπορούσε να κάνει και πολλά πράγματα.

Ο Παναθηναϊκός κέρδισε διότι είχε ένα εκρηκτικό ξεκίνημα στο παιχνίδι κι ένα εκρηκτικό φινάλε. Με τους «βασικούς» και στα δυο αυτά διαστήματα. Κέρδισε διότι είναι καλύτερη ομάδα, διότι έχει μπασκετικές αρχές, προσωπικότητες και δεν «μάσησε» ακόμα κι όταν βρέθηκε 7 πόντους πίσω. Κέρδισε διότι βελτίωσε την περιφερειακή του άμυνα στο τέλος και διότι δεν γινόταν να σουτάρουν οι αντίπαλοι με τόσο «εκνευριστικά» ποσοστά ευστοχίας όλο το βράδυ. Προφανώς και προβληματίζει η «κοιλιά» στην απόδοση, κυρίως στην δεύτερη και τρίτη περίοδο. Από την άλλη, ο Παναθηναϊκός δεν έχει φτάσει ακόμα στο σημείο που θα παίζει το ίδιο καλό μπάσκετ σε όλο το 40λεπτο. Και αυτή τη στιγμή, κρατάς τα θετικά: ότι η ομάδα κέρδισε, ότι διαχειρίστηκε χωρίς πανικό το κακό της διάστημα, ότι πάτησε γκάζι τη στιγμή που έπρεπε, ότι βρήκε ενέργεια από την άμυνά της για να τρέξει στην επίθεση.

Μπορεί να κρατήσει κι άλλα θετικά ο Παναθηναϊκός, αρκεί να δούμε συνέχεια και συνέπεια και στα επόμενα ματς, αρχής γενομένης απ’ αυτό με τη Ζαλγκίρις: η εμφάνιση του Παπαγιάννη για παράδειγμα ή τα πολλά επιθετικά ριμπάουντ που κατέβασε η ομάδα ήταν πολύ ευχάριστες ειδήσεις και θα γίνουν ακόμα πιο ευχάριστες, αν τα ξαναδούμε το βράδυ της Παρασκευής.