Η Ελλάδα θα γεννάει διαρκώς ελπίδα!
Το μεσημέρι της Πέμπτης, για μια ακόμη φορά σε αυτό το ταξίδι του πλανήτη Γη ανά τους αιώνες, η Ελλάδα γέννησε πολιτισμό. Μαζί και ελπίδα.
Όπως παλιά, όπως πάντα. Αιώνες τώρα. Η πρωθιέρεια άναψε τη δάδα της πρώτης αθλήτριας, της έδωσε ένα κλαδί ελιάς και άφησε στον ουρανό ένα περιστέρι… Δεν υπάρχει πιο εμπνευσμένη στιγμή στην Ιστορία της ανθρωπότητας. Πιο συμβολική. Είναι η στιγμή που οι μεγαλύτεροι πόλεμοι στην Ιστορία της Γης παύουν.
Είναι η στιγμή που οι άνθρωποι γινόμαστε κάτι ανώτερο από αυτό που μας κάνει να τρώμε τις σάρκες μας. Είναι η στιγμή που η ελπίδα νικάει την απελπισία. Και μέρες, σαν αυτές, που η πατρίδα δοκιμάζεται, η ανθρωπότητα δοκιμάζεται, μοιάζει να είναι η στιγμή που πρέπει να χαράξουμε όλοι στο μυαλό και στην ψυχή μας για να νικήσουμε. Κι όχι μόνο οι Έλληνες.
Απ’όπου περάσει η φλόγα… Όπου ταξιδέψει η ελπίδα. Η φωτιά, η ελιά, το περιστέρι… Ο άνθρωπος! Όλα αυτά που κρατάνε εδώ και αιώνες. Και θα συνεχίσουν. Νικώντας το κακό. Αυτό που σήμερα λέγεται κορωναϊός, αύριο κάπως αλλιώς, μεθαύριο κάπως διαφορετικά… Το κακό που ποτέ δεν νικάει στο τέλος. Πάντα χάνει. Οι στιγμές που εκτυλίχθηκαν το μεσημέρι της Πέμπτης στην Ολυμπιά, είναι αυτές που πρέπει να θυμάσαι. Η Ξανθή, η Άννα τα πρόσωπα τους… Το χαμόγελο της πίστης και της ελπίδας.
Η Ελλάδα των αιώνων. Η νίκη του καλού. Αυτή η χώρα, τούτος ο τόπος ήταν, είναι και θα είναι η μήτρα της ελπίδας. Θα γεννάει ελπίδα διαρκώς. Για πάντα. Ακόμη και την ώρα της μαύρης απελπισίας. Ακόμη και την ώρα που η ανθρωπότητα μετράει νεκρούς…
Ευχαριστούμε Ξανθή Γεωργίου, ευχαριστούμε Άννα Κορακάκη… Ευχαριστούμε Ελλάδα…