«Κατσούρ», εδώ έχουμε ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, όχι ελληνικό ποδόσφαιρο!
Ο Κώστας Κατσουράνης είναι ένας από τους πιο ευφυείς ανθρώπους που έχουν περάσει ποτέ από το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Το γεγονός ότι παρά τα όσα πέτυχε στην καριέρα του, όταν ακούς το όνομα του, έρχεται στο μυαλό σου το «Κάλυπτα κι εγώ τον Κατσουράνη», δείχνει την κατάντια του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα. Μέρος της οποίας είναι και αυτό που ανάρτησε το πρωί ο «Κατσούρ». Τι είπε ο Κώστας;
Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από… απλά μαθηματικά. Σε 5 ματς της Σούπερλιγκ αγωνίστηκαν 73 ξένοι παίκτες και 37 Έλληνες. Και να το’θελαν οι άνθρωποι του ποδοσφαίρου δεν θα μπορούσαν να το… καταφέρουν έτσι. 37-73. 73-37. Μιλάμε για την απόλυτη… αρμονία. Κι όλα αυτά σε καιρό κρίσης, έπειτα από 3-4 μνημόνια και τώρα με κορονοϊό. Σε εποχές δηλαδή που-θεωρητικά- οι ελληνικές ομάδες θα έπρεπε να είχαν επενδύσει σε νέους Έλληνες ποδοσφαιριστές από τις ακαδημίες τους, ώστε και χρόνο να κερδίσουν αλλά (κυρίως) και χρήμα. Αντ’αυτού οι… καραβιές με τους ξένους, αμφιβόλου αξίας, ποδοσφαιριστές συνεχίζουν να φτάνουν. Εκτός και αν κάποιος μπαίνει καν στη σύγκριση των ξένων παικταράδων που έρχονταν στο παρελθόν στην Ελλάδα με αυτούς που έρχονται τώρα…
Δεν μπαίνεις. Γιατί θλίβεσαι. Από τον πρωταθλητή Ολυμπιακό, μέχρι τους ουραγούς της βαθμολογίας, οι ελληνικές ομάδες, μοιάζουν με… ανέκδοτο. Και μάλιστα απ’ αυτά τα «κρύα» που δεν γελάς. Παίκτες κυριολεκτικά «περαστικοί», μιας χρήσης που την επόμενη χρονιά, θα παίζουν κάπου αλλού, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει πια το παραμικρό «δέσιμο» με τον κόσμο… Τον κόσμο που ψάχνει διαρκώς και απεγνωσμένα τον ήρωα του… Τον σταρ της διπλανής πόρτας! Από τον Πέλκα και τον Φορτούνη, μέχρι τον Μπουζούκη και τον Μάνταλο! Δικούς του ανθρώπους, βρε αδερφέ που θα ξέρουν τι σημαίνει Ολυμπιακός, ΠΑΟΚ, Παναθηναϊκός, ΑΕΚ κοκ. Όχι που… βαφτίζονται έτσι! Κι ας μην είναι Κατσουράνηδες, Καραγκούνηδες ή Γεωργάτοι.
Ας είναι όμως ο επόμενος κρίκος στην αλυσίδα του ονείρου που έγινε πράξη. Του παιδιού που ξεκίνησε να παίζει μπάλα στην αλάνα, πήγε στην ομάδα και μπήκε στο γήπεδο που πήγαινε σαν… οπαδός! Των παιδιών που μεγάλωσαν με την αφίσα του Σαραβάκου κι έγιναν μετά… αφίσες οι ίδιοι πάνω από το παιδικό κρεβάτι. «Κατσούρ», αυτό που έχουμε εδώ είναι ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, όχι ελληνικό ποδόσφαιρο. Και μεταξύ μας, ίσως να είναι και το μόνο παρήγορο της υπόθεσης. Ότι σε αυτή την αστεία, από κάθε άποψη, κατάσταση, πρωταγωνιστές είναι όλοι αυτοί οι… περαστικοί και όχι οι Έλληνες παίκτες. Οι όποιοι Έλληνες παίκτες…
Ναι, το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν απέκτησε ποτέ σχολή, όπως αυτή του μπάσκετ. Ναι οι Έλληνες ποδοσφαιριστές, ποτέ δεν έκαναν ποτέ αντίστοιχο «όνομα» με τους Έλληνες μπασκετμπολίστες, πέραν κάποιων εξαιρέσεων που επιβεβαιώνουν μοιραία τον κανόνα. Αλλά σίγουρα δεν είναι δα και τόσο… χειρότεροι από όλους αυτούς που έρχονται και φεύγουν, πριν καν μάθεις το όνομα τους. Αλήθεια.