Κανένας λόγος για δάκρυα
Σε αντίθεση με προηγούμενες χρονιές ο ΠΑΟΚ θα παίξει Ευρώπη και πρέπει να το χαρεί με την ψυχή του.
Είναι ωραία η πλακίτσα και ο χαβαλές, ειδικά όταν συζητάμε για μπάλα, που (κανονικά) έχει να κάνει με διασκέδαση, πειράγματα, παρέες που μαζεύονται και βλέπουν αγώνες μαζί. Υπ' αυτή την έννοια, καλοδεχούμενα όλα τα αστεία για τον ΠΑΟΚ και την αποτυχία να προκριθεί στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Σημαντικό το κακό για την τσέπη του Ιβάν Σαββίδη - άλλο 11 εκατομμύρια και άλλο 26, αλλά αγωνιστικά μπορεί να του βγει σε καλό: πιο βατοί αντίπαλοι στο Γιουρόπα, ενδεχομένως περισσότερες νίκες σε σχέση με τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, μπορεί να προχωρήσει στη διοργάνωση και να μαζέψει βαθμούς και για τον ίδιο και για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Αλλά πέρα από οπαδικές προτιμήσεις, συμπάθειες και αντιπάθειες, σκεφτείτε πόσο μεγάλη τονωτική ένεση θα ήταν για την «ταπεινή Ελλαδίτσα», που πελαγοδρομεί στο «18» και το «17» της κατάταξης, να είχε δυο ομάδες στους ομίλους της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης.
Δεν τα κατάφερε όμως ο ΠΑΟΚ και θα πορευτούμε με μία, που σε κάθε περίπτωση είναι καλύτερα από καμία. Και δεν τα κατάφερε ο ΠΑΟΚ, παρότι δεν ήταν κατώτερος της Κράσνονταρ σε κανένα από τα δυο παιχνίδια, διότι πλήρωσε λάθη και αδράνειες, πλήρωσε στιγμιαία μπλακ - άουτ σε καμβικά σημεία και των δυο αγώνων, πλήρωσε απουσίες και ελλείψεις σε συγκεκριμένες θέσεις που μπορεί να του έκαναν τη διαφορά. Σκεφτείτε πόσο διαφορετικά θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα αν υπήρχε ακόμα στο ρόστερ ο Άκπομ ή ο Τσόλακ είχε προλάβει να μπει στο κλίμα της ομάδας. Ή αν ο ΠΑΟΚ είχε ένα κανονικό δεξί μπακ και όχι τον Κρέσπο στην 11άδα, που να μπορεί να ανεβαίνει και να συμμετέχει στην ανάπτυξη όπως ο Γιαννούλης από τα αριστερά, ώστε να μην είναι μονόμπατος.
Δεν τους είχε όμως αυτούς τους δυο παίκτες, δεν είχε τύχη και δεν είχε και «τόλμη» από τον πάγκο. Προσοχή, δεν θα καταφύγω στην εύκολη λύση «ας ξεσκίσουμε τις σάρκες του Άμπελ Φερέιτα», διότι με τον Φερέιρα και τις επιλογές του έφτασε ο ΠΑΟΚ να παίζει τα ρέστα του με την Κράσνονταρ, περνώντας και Μπεσίκτας και Μπενφίκα. Προφανώς έκανε πολλά πράγματα σωστά ο Πορτογάλος μέχρι τώρα, έχοντας να αντιμετωπίσει απουσίες, πωλήσεις, τραυματισμούς και αργοπορημένες μεταγραφές. Αλλά δεν μπορείς παρά να διαπιστώσεις ότι στο συγκεκριμένο μαυς, η συντητηρική του προσέγγιση δεν βοήθησε ούτε τον ίδιο, ούτε τους παίκτες του.
Ήμουν απ' αυτούς που είχαν πει ότι η διπλή αναμέτρηση με την Κράσνονταρ, θα ήταν πιο απαιτητική και δύσκολη σε σχέση με την Μπενφίκα. Ναι, καλύτερη ομάδα η Μπενφίκα, αλλά ανέτοιμη αγωνιστικά και ψυχολογικά σε εκείνο το ματς, που ευτύχησε ο ΠΑΟΚ να δώσει στην Τούμπα, απέναντι σε μια «ψηλομύτα» αντίπαλο. Οι Ρώσοι, ούτε ψηλά τη μύτη είχαν, ούτε τουπέ και έπαρση. Αυτό που είχαν, ήταν καλύτερος αγωνιστικός ρυθμός - αφού έχουν αρκετά παιχνίδια ήδη στα πόδια τους - και επίσης πλάνο, σχέδιο και καλό διάβασμα του αντιπάλου. Το έδειξαν και στον πρώτο αγώνα, όπου στάθηκαν και ικανοί και τυχεροί, το πιστοποίησαν και στη ρεβάνς της Τούμπας. Ειδικά στο χρονικό σημείο όπου ο Ελ Καντουρί ισοφάρισε και «υποσχέθηκε» ένα δραματικό φινάλε κι εκείνοι ελάχιστα λεπτά μετά, σκόραραν και «έσβησαν» το ματς.
Αν υπάρχει απογοήτευση στην Τούμπα το καταλαβαίνω και δεν το καταλαβαίνω ταυτόχρονα. Προφανώς χάθηκε μια ιστορική ευκαιρία για πρόκριση στο Τσάμπιονς Λιγκ, απ' αυτές που αναρωτιέσαι πότε ια ξαναβρείς μπροστά σου. Από την άλλη όμως, το μενού φέτος για τον ΠΑΟΚ θα έχει Ευρώπη, σε αντίθεση με τις προηγούμενες χρονιές, που ο ΠΑΟΚ ήταν και πιο «πλούσιος» και με καλύτερο υλικό και με Κύπελλο ή νταμπλ στις αποσκευές του και αήττητος ολόκληρη τη χρονιά στο πρωτάθλημα. Αυτό που πρέπει να κάνει ο ΠΑΟΚ είναι να χαρεί με την ψυχή του το ευρωπαϊκό ταξίδι που ξεκινά σε λίγες μέρες, να γεμίσει εμπειρίες και παραστάσεις που του έλειψαν τα ρελευταία χρόνια και να εμπιστευτεί έναν προπονητή που αρκετοί βιάστηκαν να απαξιώσουν και ο οποίος δείχνει ότι μπορεί να δώσει στην ομάδα μια συγκεκριμένη αγωνιστική ταυτότητα και πειθαρχία, που είναι πάντα πολύτιμη στα ευρωπαϊκά παιχνίδια.