Το ποδόσφαιρο του Ουαγκέ και των γιατρών του Άρη ή το… βούρκο;
Η αλήθεια είναι ότι δεν περιμέναμε το ντέρμπι του Άρη με τον ΠΑΟΚ, τον Ολλανδό «κόρακα» και το τρίτο ημίχρονο του ματς με τις καταγγελίες, τις ανακοινώσεις κλπ για να καταλάβουμε τι σημαίνει «ελληνικό ποδόσφαιρο».
Ο κόσμος είναι συνειδητοποιημένος εδώ και πολλά χρόνια. Ξέρει ότι το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα είναι βουτηγμένο μέχρι το λαιμό στη λάσπη. Και πως αυτοί που το έχουν βουτήξει εκεί, κρατάνε έξω το κεφάλι απλά και μόνο για να αναπνέει… Να αναπνέει το ποδόσφαιρο και να κάνουν το «κομμάτι» τους όλοι αυτοί. Αυτός είναι και ο λόγος που το μπάσκετ παραμένει το εθνικό μας άθλημα. Γιατί εκεί δεν υπάρχουν ανάλογα φαινόμενα. Και όταν κάποιοι επιχείρησαν να στήσουν «παράγκες» βρέθηκαν μέσα στο λάκκο που έσκαψαν για τα θεμέλια. Τόσο απλά. Αλλά αυτά δεν είναι της παρούσης.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ με όλα αυτά που συνέβησαν και συμβαίνουν γύρω από το ντέρμπι της Θεσσαλονίκης, αδικήθηκε ένας πραγματικός ΗΡΩΑΣ: Ο Μούσα Ουαγκέ. Αυτό το 22χρονο παλικαράκι που έκανε σμπαράλια το γόνατο του, για να μην δεχτεί γκολ η ομάδα του. Κι ας είχε πίσω του ολόκληρη Μπαρτσελόνα να τον περιμένει. Έσωσε το γκολ, έχασε το γόνατο… Βλέπεις, αυτό το παιδί από τη Σενεγάλη δεν ξέρει από όλα αυτά τα… παρασκήνια, τους «κόρακες», τις μαύρες σακούλες κλπ. Αν ήξερε μπορεί και να άφηνε την μπάλα να πάει μέσα… Να σκεφτόταν «σιγά μην σκοτωθώ για τους … ζουλού»!
Για αυτόν το ποδόσφαιρο είναι κάτι άλλο. Είναι το κανονικό ποδόσφαιρο. Του αθλητισμού. Του αλτρουισμού. Της αυτοθυσίας. Είναι το ίδιο ποδόσφαιρο που υπηρετούν και οι γιατροί του Άρη, που έτρεξαν να πάνε στον τραυματισμένο αντίπαλο. Να προσφέρουν τη δική τους βοήθεια. Να απαλύνουν (αν μπορούν) τον πόνο… Αυτά χάσαμε την Κυριακή το βράδυ. Αυτά χάνουμε κάθε μέρα που περνάει και ασχολούμαστε με τη λάσπη και το βούρκο. Αυτά θα χάνουμε όσο το παρασκήνιο αποφασίζει για το προσκήνιο…
Όσο θα «πουλάνε» όλοι αυτοί οι περίεργοι που άξαφνα γίνονται κάποιοι. Ποδόσφαιρο είναι ο Ουαγκέ… Τα άλλα είναι βούρκος. Αποφάσισε με ποιον θα πας και ποιον θα αφήσεις. Και δείξτο με πράξεις. Γιατί όσο δεν το δείχνεις, τόσο όλοι αυτοί θα παίρνουν δύναμη… Ρουφώντας το αίμα του ποδοσφαίρου. Το αίμα του Ουαγκέ. Περαστικά ρε παλικαράκι…