Για τον Δημήτρη Καρβέλα...

Ο Δημήτρης δεν είναι πια μαζί μας. Έφυγε. Λευτερώθηκε από τον γαμ... νο τον καρκίνο που τον «έτρωγε» εδώ και χρόνια. Δεν μάσαγε ο Δημήτρης. Της έκανε πλάκα της αρρώστιας, μέχρι που βαρέθηκε και την έστειλε να πάει να... και πήγε στον Παράδεισο. Εκεί που πάνε οι καλοί άνθρωποι.

Ο Μήτσος ακριβώς αυτό ήταν: Ένας καλός άνθρωπος. Ένας ΜΑΓΚΑΣ. Ένα παιδί του Αιγάλεω. Μεγαλωμένο στις αλάνες και στα πεζοδρόμια. Ψέματα. Στον δρόμο. Εκεί που μεγαλώνουν οι ωραίοι τύποι... Αυτοί που ξέρουν να σέβονται. Από τα παντελόνια που φοράνε μέχρι το τελευταίο μυρμήγκι... Ο Μήτσος είχε σεβασμό. Και μια αθωότητα, μία καλοσύνη, ένα αντριλίκι, μία μπέσα που χάνεται στις μέρες μας...

Ο Μήτσος ήξερε πολλά και για πολλούς. Δεν του παίρνες κουβέντας. Άντρας. Τον έβλεπες και άνοιγε η ψυχή σου... Μεγάλος μάγκας σας λέω.

Καθόσουν μια ώρα μαζί του και μάθαινες για δυο ζωές. Όχι γνώμη. Γνώση.

Τον Μήτσο δεν μπορούσες να τον κοροϊδέψεις. Γι'αυτό και οι διαιτητές του μπάσκετ, που είναι δύσκολη φάρα, τον είχαν φίλο τους. Για να μην τον έχουν απέναντι... Όλοι.

Ο Δημήτρης άμα σε έκανε φίλο του σε είχε για πάντα. Δεν θα σε πούλαγε ποτέ. Κι ας τον πούλησαν. Κι ας πήγαν αυτοί που κάποτε τον «έγλειφαν» να τον διώξουν από εκεί που τον βρήκαν... Θα τα πούμε εν καιρώ... Τώρα που «έφυγε» ο Δημήτρης θα τα πούμε... Αλλά τώρα δεν είναι ώρα να ασχοληθούμε με «ανθρωπάκια».

Τώρα αποχαιρετάμε τον ΑΝΘΡΩΠΟ, τον μάγκα, τον φίλο, τον Δημήτρη μας...

Πονάει η ψυχή μου ρε... Αλήθεια.

Θα κατεβαίνεις που και που να λέμε καμιά μαλακία και να γελάμε; Ε;

Πες ρε Δημητράκη; Πες...

'Οσοι δεν τον ξέρατε χάσατε... Όσοι τον γνωρίσαμε, είμαστε πολύ τυχεροί...