Πάρε πεντάρι…
Κάθε φορά που ο Μπερτομέου κάνει ένα βήμα προς την έξοδο, το συναίσθημα είναι το ίδιο μπερδεμένο.
Όχι για το τέλος του από την Ευρωλίγκα. Όχι. Για όλα αυτά που έγιναν για να απαλλαγεί το ευρωπαϊκό μπάσκετ από τον πιο σκοτεινό παράγοντα του. Τον πλέον αντιμπασκετικό. Και συνάμα τον ισχυρότερο επί σειρά ετών. Η Ευρωλίγκα δεν αναπνέει ακόμα… Προσπαθεί να βρει τις ανάσες της. Να καθαρίσει ο αέρας. Να μπει φρέσκος…
Κυρίως να φύγει αυτό το «νταβατζιλίκι» που έθρεφε και πούλαγε εδώ και χρόνια ο Ισπανός, σε όποιον τολμούσε να σηκώσει κεφάλι… Ήταν δεδομένο ότι κάποια στιγμή θα την πάθαινε. Λάθος. Ήταν πιθανότητα. Έγινε δεδομένο όταν έθιξε επί προσωπικού τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο… Όταν θεώρησε ότι μπορεί να βλάπτει τον Παναθηναϊκό εις τους αιώνες των αιώνων… Δεν μπορούσε. Κι αυτό έπρεπε να το καταλάβει, ένας πραγματικό έξυπνος μάνατζερ. Αλλά η αλαζονεία πάντα επισκιάζει την (όποια) εξυπνάδα.
Ο Μπερτομέου ενημερώθηκε και επίσημα ότι τελειώνει και αυτό είναι η εκδίκηση των… γραφικών. Ναι όλων όσοι βγήκαν μπροστά σε αυτόν τον πόλεμο. Σε κάθε μάχη. Κι άκουγαν τα σχολιανά τους. Δεν ήταν πολλοί. Μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού. Ήταν όμως πιστοί. Κι αυτό είναι που μετράει. Η πίστη. Στον άνθρωπο και στον στόχο. Στον στόχο και στον άνθρωπο.
Ο Μπερτομέου φεύγει σίγουρα πλουσιότερος αλλά… ξεβράκωτος. Και στο τέλος της ημέρας, όσα λεφτά κι αν έχεις αποκτήσει, το αίσθημα της ντροπής είναι αυτό που παίρνεις μαζί σου όταν κοιμάσαι… Κάποιοι θα πουν να φέρει πίσω τα «κλεμμένα». Νίκες, προκρίσεις ακόμη και επενδύσεις που έγιναν τα χρόνια της μεγαλύτερης δικτατορίας του ευρωπαϊκού μπάσκετ…
Δυστυχώς τίποτα δεν μπορεί να διορθωθεί… Ό,τι έγινε, έγινε κι ό,τι χάθηκε χάθηκε. Για κάποιους όμως, αυτούς τους λίγους, έχει διπλή σημασία ότι στα δύσκολα, όταν οι πολλοί τους έδειχναν με το δάχτυλο, δεν έχασαν την πίστη τους. Και ο «ξεβράκωτος βασιλιάς» είναι η απόδειξη ότι έπραξαν το σωστό… Πολλές φορές πηγαίνοντας κόντρα σε όλους. Χαλάλι…
Υγ. Πάρε πεντάρι…