Δικαιότατοι 3 βαθμοί, δικαιότατοι και οι 21 μέχρι τώρα
Όσο ο Παναθηναϊκός κάνει αυτό που πρέπει, τίποτα και κανένας άλλος δεν τον απασχολεί. Ακόμη κι αν «γαυγίζει» για να τρομάξει ή να αποπροσανατολίσει τους «πράσινους».
Η Ελλάδα έχει συνηθίσει τον Παναθηναϊκό να είναι ο διαμαρτυρόμενος. Αυτός που δεν παίρνει όσα δικαιούται. Με αποτέλεσμα να χάνει αγώνες, να μένει εκτός στόχων, να βυθίζεται στην εσωστρέφειά του και στο τέλος να είναι απλά ρυθμιστής. Μόνο που ο ρόλος του… συμπαθητικού, δεν αρμόζει στο «τριφύλλι».
Ο ρόλος που του πρέπει, είναι ο φετινός. Η ομάδα που θα νικά ανεξάρτητα απ’ το αν παίζει καλά ή όχι. Η ομάδα που θα νικά, χωρίς να μπορεί κανείς να πει «έχασα άδικα, ήμουν καλύτερος». Ακόμη κι ο ΠΑΟΚ μία εβδομάδα πριν, πανηγυρίζει επειδή ήταν καλύτερος για μισή ώρα ουσιαστικά. Απ’ το 15’ μέχρι το 45’.
Απέναντι στον Αστέρα Τρίπολης το ματς κρίθηκε από ένα πέναλτι. Πέναλτι που έγινε. Σφυρίχτηκε μετά από εξέταση της φάσης στο VAR. Γι’ αυτό μπήκε στο ποδόσφαιρο το VAR. Να διορθώνει τα λάθη. Αυτά ακριβώς που «ρήμαξαν» τους «πράσινους» επί σειρά ετών. Δεκαετίες ολόκληρες. Σε τέτοιο βαθμό που σκέφτεσαι τί θα συνέβαινε και πόσο διαφορετική θα ήταν η ιστορία, αν υπήρχε η συγκεκριμένη τεχνολογία τα τελευταία 20-30 χρόνια.
Αγωνιστικά καθαρά, ο Παναθηναϊκός προβληματίστηκε έντονα απ’ τον Αστέρα. Η ομάδα της Τρίπολης πήγε στη Λεωφόρο για να καταστρέψει. Μοναδικό αγωνιστικό πλάνο ήταν η άμυνα με κάθε τρόπο. Η σκοπιμότητα και το να μην επιτραπεί η υπάρξει ρυθμός στο ματς. Ακριβώς το είδος των παιχνιδιών που χρειάζεσαι ένα γκολ για να το αλλάξεις. Να αναγκάσεις τον αντίπαλο να προσπαθήσει να παίξει ποδόσφαιρο, ενώ είναι ξεκάθαρο πως έτσι δεν μπορεί να σου πάρει αποτέλεσμα.
Φάνηκε κιόλας απ’ την δημιουργική «δραστηριότητα» του Αστέρα. Ανύπαρκτη. Ούτε καν για τα μάτια του κόσμου. Η ομάδα του Μεταξά ήθελε να κρατήσει το μηδέν και μόνο έτσι θα κατάφερνε να πάρει τον έναν βαθμό και τέλος. Δεν το μπόρεσε, γιατί ο αμυντικός της έκανε πέναλτι πάνω στον Αϊτόρ. Πέναλτι που σωστά δόθηκε.
Είναι προφανές πως ξενίζει κάπως το να παίρνει ο Παναθηναϊκός αυτά που δικαιούται. Το σωστό μοιάζει με… εύνοια στα μάτια αρκετών. Αυτό δε σημαίνει πως είναι και εύνοια.
Η ομάδα έφτασε τις 7 νίκες. Δεν κρίθηκε τίποτα, ούτε έχει σημασία αν αύξησε από κάποιους την απόσταση. Η απόσταση έτσι κι αλλιώς μεγάλη ήταν, μεγάλη παρέμεινε. Όσο ο Παναθηναϊκός νικά προσθέτει… κανονάκια. Ζητούμε είναι να συνεχίσει να το κάνει. Αυξάνοντας την πίεση των διωκτών του. Γιατί όσο παραμένει η διαφορά σε τέτοια επίπεδα, το άγχος είναι των υπόλοιπων.
Το «τριφύλλι» αυτή τη στιγμή κερδίζει δικαίωμα «στραβοπατήματος». Δεδομένα θα γίνει. Το ζήτημα είναι πότε, πώς θα γίνει και απέναντι σε ποιον. Είναι αλλιώς να στραβοπατήσεις με τον Αστέρα στη Λεωφόρο κι αλλιώς να μη νικήσεις την ΑΕΚ στην έδρα της για παράδειγμα. Το καταλαβαίνει εύκολα κανείς πως υπάρχει διαφορά.
Ο Παναθηναϊκός σε ένα ματς χωρίς ρυθμό επειδή έτσι επέλεξε ο Αστέρας, σε ένα ματς σκοπιμότητας κι εκνευρισμού, πήρε τους τρεις βαθμούς. Πρέπει να δουλέψει για να το κάνει ευκολότερα στα επόμενα ματς με ανάλογους αντιπάλους. Αλλά κακοί 3 βαθμοί δεν υπάρχουν. Ούτε θα αισθανθεί κανείς άσχημα επειδή νίκησε ο Παναθηναϊκός με πέναλτι που ήταν. Για να μην ξεχάσουμε κι αυτά που ξέραμε.