«Ω ναι! Είμαι από αυτούς που ΒΑΡΥΓΚΟΜΟΥΝ στην παραλία»
Ο Κώστας Χρήστου γράφει για την δοκιμασία που ζει κάθε φορά που επισκέπτεται την αμμουδιά.
Για τον περισσότερο κόσμο, η ζωή στην παραλία δεν είναι ανάπαυλα. Δεν είναι χόμπι. Δεν είναι η αγαπημένη συνήθεια του Σαββατοκύριακου. Είναι δικαίωμα. Είναι η μικρή καλοκαιρινή ανταμοιβή για τα ζόρια που έχεις τραβήξει την εβδομάδα. Είτε ξεκινάς διακοπές είτε σκυλιοβαριέσαι ακόμη περιμένοντας τις, η παραλία προσφέρει χαρά και ξενοιασιά. Αλλά όχι για όλους. Κάποιοι εκεί έξω υποφέρουν. Για εκείνους, η καθημερινή μάχη με την ζέστη δεν τελειώνει ποτέ. Εγώ είμαι ένας από αυτούς.
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Δεν είμαι από τους γκρινιάρηδες που λένε ότι σιχαίνονται την παραλία και την ζέστη. Απεναντίας λατρεύω την θάλασσα. Αλλά ξέρω πως αν δεν παίξω μπάλα σωστά, δεν υπάρχει περίπτωση να την παλέψω. Είμαι σε μία παρέα που οι κολλητοί μπορούν να σιγοψήνονται με τις ώρες κάτω από τον ήλιο σαν αρνί σούβλας. Εγώ πάλι δεν μπορώ. Είμαι ασπρουλιάρης, έχω αρκετές ελιές και από ένα σημείο και μετά ο ήλιος αρχίζει να με ζαλίζει. Αυτό σημαίνει το εξής: ότι πρέπει να κουβαλάω μαζί μου ένα σωρό πράγματα. Δεν πάω πουθενά χωρίς ομπρέλα, δεν κουνάω ρούπι χωρίς αντηλιακά και μπουκάλια με νερό. Κάθε μέρα στην παραλία είναι μία μικρή μάχη. Δύσκολη μάχη.
Διαβάστε περισσότερα στο Ratpack.gr